Kendimi kategorize etmekten hiç hazzetmem. Koca puntolarla yazýp kendimi anlamlandýrmaya çabalamam, yine de büyük puntolu yazýlarý okumayý severim. Çeliþki deðil kolay okunuyor ve kolay okunmasý için yazýlýyorlar büyük puntolu yazýlar. Eh þimdi her zaman yaptýðým gibi kafamýn içerisinde yasama ne kadar uyum saðlayamadýðýmý ya da sorumluluklarýn aðýrlýðý altýnda ezilmenin dayanýlmaz acýsýný mý yazacaðým?

Yaþamýn garip bir yol aldýðý doðru ha keza sanat ya da insan. Bir yýðýn karmaþa, bir yýðýn duygu zelzelesi. Bazen durup derin bir nefes almak gerekli ya da gökyüzüne bakmak öylece. Hiç size olmuþ mudur bilmem, Benim bazý geceler yataðýma sýðamadýðým olur. Yataðý bir kenara býrakalým, odaya sýðamadýðým olur, Alice'in harikalar diyarýnda birlikte küçülür ve büyür gibi... Kocaman kürek gibi ellerim olur birden, kollarým pencerelerden dýþarýya uzanýverir. Bedenimin orantýsýzlýðýyla baþa çýkmaya uðraþýrken, ruhum odanýn içinde hayli sýkýþýr (küçük oda büyük oda fark etmez). Nefesim kesilir, tam bu duruma alýþacakken , baðý çözülmüþ bir balon gibi küçülmeye baþlarým. Sonsuzlamasýna küçülür bedenim. Dev yataðýn altýnda karanlýkta kalmýþ karýncanýn kocaman gözleri ellerim kollarým þimdi ben ne yaparým demeye kalmadan kürek gibi ellerim geri gelir. Bu bir süre böyle devam eder sonra uyuya kalýrým yatakta. (Alice'in yazarý olabilirdim pek tabii arada kalmýþlýðým sýzlanýr.)Artýk alýþtým. Günlük bir olay gibi geliyor sanýrým alýþtýðýmdan olsa gerek git gide seyreliyor.

Yazýyý karmaþýklaþtýrmak istemiyorum. Olay örüntülerine uzaðým. Sýrala yamýyorum düþüncemi alfabeyi baz alarak. Eh düþünce bu daha karmaþýk oluyor üstüne üstlük uçuþuyor. Mavi bir gökyüzünde pervasýzca savrulan yavru aðzý bir fularýn rüzgarla çarpýk iliþkisine hiç mi hiç benzemiyor.

Her gun alisverise cikiyorum. Rutin dir ya hersey. Ben su anda yasadigim sehre bundan 6 ay once 5 gunlugune gelmistim. Hergun ayni yol uzerinden gectigimden yolun kenarinda yasli bir adami otururken gorurdum. Kaldirimda ustelik manzara trafik arkasinda yikik dokuk bir kac ev. Hep orda ayni yerde sag yaninda bir poset ekmekle. Ben sehir degistirdim bir cok sey yasadim buraya dondum yasli amcayi hala kaldirimda oturuyor buldum. Iki haftadir buradayim 8 civari eline ekmegini alip orayi terkediyor. Sabah kacta geliyor bilmiyorum. Ise gider gibi cumartesi pazar farketmiyor.Yasli adam kaldirimda oturuyor. Ben kosusturuyorum, kaygilaniyorum, agliyorum, guluyorum, birseylere yetismeye ya da birseyleri yetistirmeye calisiyorum yasli adam hala kaldirimda. Stres yapiyorum, depresyonda oluyorum yoldan gecerken onu goruyorum.
Dedim ki kendime bu gun eh be yavrum sen ne yapiyorsun
yasli adam evi varmi ki bilmem karisi cocugu bilmem onemli mi o oturuyor. Neyle neyi yargiliyorsun hangi kurallarla baskalarini ?
Selam mi versem acaba dedim sonra bozmayayim huzurunu adamin dedim calisyor. Bu gece ben eve gec dondum. Fazla mesaideydi oda isten eve gecikmismi diye dusundum :) Yuzunde ki rahatliga bakilirsa yetisecegi hic bir sey yok. Kaygilanacagi hic bir seyin olmadigi gibi.
Yasli amca benim gordugum en postmodern olaydir bugunlerde.
Yasam biz omuzlarimizda agirliklar tasirken farketmeden geciyor. Kaldirimda oturan adam bunu biliyor.
Sizde biliyorsunuzdur eminim ama hicbiriniz kaldirimda oturmuyorsunuz. Bildiklerimizi ne zaman yasayacagiz isigi anlimizda ne zaman hissedecegiz bilinmez. o bilinmeyen gune kadar gorusmek uzere.