'Hayat, nasýlsýn?' dedim aynaya bakarak,
sanki karþýmdaki adam
bana cevap verecekmiþ gibi?

Bekledim, usta bir balýkçýnýn sabrý ile
bekledim dala i lama'nýn dingin sükünetiyle.
zaman durmuþtu sanki
ya da zaman farklý bir boyuttaydý
acelesiz, amaçsýz
sonsuz ve sakin...

belleðim bu hiçlik ya da her þeylik halindeyken
bedenim de ona uyum saðlamýþ
trans halindeki bir yogi misali
uzuvlarýmdan baðýmsýz
bir ruh halinde
bekliyordum aynadaki adamýn cevabýný.
ama bu bekleyiþte
heyecan ve acele yoktu
tefekkür dolu bir bekleyiþ...

o an düþündüm,

hayat da aslýnda tefekkür dolu bir bekleyiþ midir diye?
aklýma ana rahmine düþen ceninin
9 ay 10 gün rahimde bekleyiþi geldi,
kundakta , kucakta
emeklemeyi, yürümeyi,konuþmayý öðrenmeyi
bekleyen bebek
bir ýnga sesiyle belleðimi çýnlattý,
beklemek ;
bebekken annenin meme vermesini beklemek,
okulda öðretmenin sana ilgi göstermesini beklemek,
parkta çocuklarýn seninle oyun oynamasýný beklemek,
okuduðun kitapta yazarýn seni anlatmasýný beklemek,
televizyonda sevdiðin filmin yayýnlanmasýný beklemek,
yazýn tatile çýkmayý, denize gitmeyi,
kýþýn kar yaðmasýný, kar topu oynamayý beklemek,
durakta evine giden otobüsü beklemek,
sevdiðin kadýnýn sana aþýk olmasýný beklemek,
arkadaþlarýnýn seni incitmemesini beklemek,
ailenin seni onaylamasýný beklemek,
'listen ne kadar uzunmuþ,
ve daha da bitmedi 'dedi.
kafamýn içinden bir ses.

'evet' dedi, transa geçmiþ ruhum;

'beklemek zor ve anlamsýz,

hem de çok sýnýrlayýcý.

çünkü tüm beklentilerin
senin bugününden çalýnan anlar,
yarýnýna ekilen yaralar.

beklemek kelimesini at kafandan.

yerine yaþamak kelimesini koy .

-hissederek ve ötesini düþünmeden,

tüm benliðinin kendini mutlu ve tam

hissettiði varlýk halinde yaþamak...-'


sersemlemiþ beynim,

artýk trans halinden mi,
yoksa asýl gerçek ve önemli þeyin farkýna vardýðýndan mý
nedir bilinmez,

'haklýsýn!' dedi

ve

o yaþýma kadar tadmadýðým
bir huzur,
rahatlama
ve haififlik
tüm varlýðýmý sardý...

aynadaki adam
yüzünde ferah ve hayat dolu bir gülümse
ile
göz kýrptý bana,

ve dudaklarýndan þu sözler döküldü:

'baharda açan kiraz çiçekleri gibi taze,
okyanustaki yunuslar gibi özgür,
yaðmur sonrasý toprak kokusu gibi rahatlatýcý,
güle serenad yapan bülbül gibi aþýk,
amazondaki nadir bir parpaðan kadar rengarenk,
her kum tanesi gibi eþsiz güzellikte...'

bu sözleri iþiten kendinden geçmiþ ruhum
bedenimi de hakimiyetine alarak
aynaya dikkatlice baktý
ve
birden aynadaki adamýn
önce gözbebeklerinde
sonra tüm bedeninde
beni gördü.

Ama bu bakýþ ve beden
eski benden,
beklentisiz
doðan,
þu anda yaþayan bendi,
ve
hayata sonsuz merak, bitmez enerji, içten gülücüklerle bakan
çocuk ruhun
tefekkür ile birlikteliðinin
önüme serilen yoluydu.

beklentisiz ve korkusuz...

ilk adýmýmý attým,
ve düþler alemindeki
asýl ve yegane gerçek olan
'þu an'daki
muhteþem yolculuðum baþladý....