Gece, Ýstanbul’un Anadolu yakasýndan Avrupa yakasýna baktýðýnýzda yüzlerce binanýn, gökdelenlerin, eðlence merkezlerinin ýþýklarýný görürsünüz. Rengârenk neon ýþýklarý, laserler, boðazý, gökyüzünü ve hatta Anadolu kýyýsýný bile aydýnlatýr. Bir mü’min kardeþimin ayný görüntü üzerine tefekkürünü hatýrlýyorum. O ýþýl ýþýl görüntünün, insanlarý nasýl etkilediðini, bütün çekiciliðiyle dâvet ettiðini, o görüntüyü sabaha kadar izlemek mümkünken, sadece namaz kýlmak amacýna hizmet eden yerler olarak görüldüðü içindir ki camilerin kapýlarýnýn kilitlendiðini, karanlýða terk edildiðini söylemiþti. Camiler Allah’ýn eviydi oysa. Belki bir ihtiyaç sahibi içeriye girecek, baþýný sokacak bir yer bulmanýn sevincini tadacak, belki de bu vesileyle o kiþi iman edecekti.

Karþý tarafýn gözleri kamaþtýran görüntüsünü izliyorum. Birçok gencin orada olma hevesiyle imrenerek baktýðý o ýþýklar, Bediüzzaman’ýn sözlerini hatýrýma getiriyor; “Karþýmda müthiþ bir yangýn var. Alevleri göklere yükseliyor. Ýçinde evlâdým yanýyor, îmâným tutuþmuþ yanýyor. O yangýný söndürmeye, îmânýmý kurtarmaya koþuyorum.”

Þimdi karþý taraf yangýn yeri gibi görünüyor gözüme. Özellikle gençleri Allah’tan uzaklaþtýran, dünyaya yönlendiren, dünyanýn süslerine âdeta madde baðýmlýsý gibi baðlayan her ne varsa içine alan, gençleri yutan alev alev bir yangýn yeri.

Bediüzzaman’ýn Eskiþehir Hapishanesi penceresinden izlediði liseli kýzlarýn elli yýl sonraki durumlarýný görerek hüzünlenmesini düþünüyorum. Kaç anne baba çocuðunun býrakýn elliyi, bir on yýl sonrasý için endiþe ediyor? Çoðu insan yaþadýðý gibi inanýyor, boþveriyor, önemsemiyor, “Nasýlsa ileride her þey yoluna girer” diyor. Rahmânî bir merhamet göstererek çocuklarýnýn ahiretini deðil, þeytanî bir merhametle dünya hayatýný düþünüyor. Ahireti yerine çocuðunun dünyasýný güzelleþtirerek ideal anne baba olduðunu zannediyor.

Müslüman bir bayandan duyduðum sözler beni çok hayrete düþürmüþtü bir zamanlar. Yurt dýþýnda yaþayan oðluna dair güzel bir haber aldýðýný anlatmýþtý bayan. Kendisi, evlenecek bir genç kýz bulmuþ olduðu haberini beklerken, oðlunun namaza baþladýðý haberiyle sevincinin yarým kaldýðýný söylemiþti.

Çocuklarýna hayatýn amacýnýn yalnýzca yemek, içmek, eðlenmek, iþ sahibi olmak, evlenmek ve aile kurmak olduðunu telkin eden anne babalarýn, “Ne olacak bu gençlerin hâli?” sorusunu sormaya hakký var mý sizce? Böyle anne babalarýn çocuklarýnýn, küreselleþen dünyanýn top gibi nereye vursan oraya yuvarlanan gençleri olmalarý þaþýlacak bir durum olmasa gerek.

“Bizim zamanýmýzda böyle miydi?” diye serzeniþte bulunan insanlara soruyorum. Sizin zamanýnýz bitmedi ki. Yaþýyorsunuz ve hâlâ zamanýnýz devam ediyor. Sorumluluklarýnýz gençlik dönemiyle birlikte sona mý erdi? Neden gençlerin sizin zamanýnýzdakinden daha dejenere olmasýna izin verdiniz, veriyorsunuz?

Gençlik hýzla akan nehir gibi. Yaþlýlýkta sular duruluyor, yeniden hýzlanmasýna ise imkân yok. Bahar gibi gençlik; ardýndan kýþ geliyor ama bahara yeniden kavuþmaya imkân yok. Baharýn tazeliðinin, verdiði enerjinin, coþkunun sahte ilâhlar peþinde, tüketim çýlgýnlýðý içinde boþa heba edilmesi ne büyük israf. Ýnanç mutluluðun anahtarý iken gençlerin o anahtarý asla bulamayacaklarý yerlerde aramasý ne büyük yanýlgý.

Düþünüyorum, karþý yakanýn görüntüsüyle ne kadar da örtüþüyor þu reklâm sloganý: “Ateþ seni çaðýrýyor!” O ateþ gençleri her dönem çaðýrýyor. Gençliði ateþe deðil, iyiye çaðýrmalý. Böylece bütün insanlýðý iyiye çaðýrmýþ olursunuz. O zaman o ateþ soðuk ve esenlik olacak, Hz. Ýbrahim’i (as) nasýl yakamadý ise, iyiliðe yönelen gençleri de yakamayacaktýr.

“Gençliðin rûhunu, iþlemeyen bir tarla gibi kendi hâline býrakýrsanýz, orada ýsýrganlar, dikenler yetiþir biter.” (Snellman)