Bir ‘işletme numarası’ hikâyesi
Bu yazıyı terim kurumadan kaleme alıyorum ya da klavyeyi tokatlayarak yazıyorum…
Tarım Gıda ve Hayvancılık İl Müdürlüğünden yeni geldim…
Belki sizleri ilgilendirmeyecek bir yazı bu ama tüm tarım ve hayvancılıkla uğraşan tüm vatandaşları ilgilendiren ve de ehem arz eder bir yazı bu.
O nedenle, bu yazıyı okuyanlar, okuyamayanlara, okuma imkânı olmayanlara anlatsın…
Yazının konusuna girmeden önce, müsadenizle bir girizgâh yapmak istiyorum.
Efendim; yıllardır sağlıksız yağ, çökelek, süt ve süt ürünleri yemekten dengem bozuldu.
Bu nedenle ailece bir karara vararak; (affederseniz) bir inek aldık. İneği kendisinden satın aldığımız kişi -bir de köylü olacak- ; yeni doğan danasına küpe almamış.
‘Danasına küpe almamış’ derken kuyumcudan alınan küpelerden bahsetmiyorum her hal…
Meseleyi benim gibi bilmeyenler sorabilir; “küpesiz olsa ki ne olacak”
Küpesiz olsa kayıt dışı olmuş oluyormuş, yoksa kendisine yakıştığı için takmıyoruz bu küpelerden…
Üstelik geçenlerde bu küpesiz dişi dananın/kızımızın annesi huysuzlanmaya başladı. Memlekette ne kadar hekim varsa sorduk soruşturduk, ‘derdi nedir’ diye… Meğer ana inek ‘öğürsek’miş yani tekrar hamile kalmak istiyormuş. Hekimin biri bunu tohumlamaya geldi. İlk sorduğu soru: “işletme numaranız” ne?
Bilmem etmem; işletme numarasının ne işe yaradığını…
Sonradan öğrendim ki; numara olmadan tohumla yapma kâğıdını/fişini veremiyormuş, bu belgeyi veremediği için de doğacak olan danalara yine küpe alınamıyormuş…
Sırf bu nedenle Tarım Gıda ve Hayvancılık İl Müdürlüğüne gittim. Kapıdan ilk karşılaştığım kişiye sordum; “işletme numarasını nerden alıyoruz?
Hemen sağ kol üzeri odaları göstererek; “herhangi bir odadan alabilirsin” dedi…
Dedi de; hangi odaya girdiysem, ya kimseyi yerinden bulamadım ya da biz onunla ilgilenmiyoruz; ilgili arkadaş bu gün yok” şeklinde yavan cevaplarla karşılaştım…
Kapının girişinde “veteriner hekim” yazan odaları teker teker gezdim/gezdirildim en son biri beni karşı tarafta bir yere yönlendirdi. Tarif edilen yere hızla gittim, adamlar ne dese iyi…
“Bu gün sen ikincisisin, kim sizi bize yönlendiriyor?”
İzah ediyorum, meğer numara verecekler, numara vermemiş, başka yere yönlendirmekle bana numara yapmışlar…
Tekrar döndüm aynı yere. Az önce girdiğim kapılardan birinden girdim aynı muamele aynı cevap…
Nefesi müdür yardımcılardan birinin yanından aldım. Ayaküstü meseleyi izah ettim ve “beni madara eden bu kurum acaba benden de köylü birine ne yapar” diye ekledim.
Adamcağız hemen telefona sarıldı…
Az önce geldiğim veteriner hekimlerin çalıştığı ya da çalışmadan vatandaşı başından savdığı yere döndüm…
Yaşlıca biri bana hazır bir dilekçe vererek; “bunu götür evde doldur, getir” dedi.
“Neden evde, burada doldursam olmuyor mu” dedim.
“Olur ama…”
“Aması ne?”
“Aması; bu bölgelerde adres bulamıyoruz, gezip dolaşıp adrese ulaşamıyoruz, hem bu işlemlerle uğraşanlar bugün yoklar…”
Her zaman olduğu gibi yine kendimi frenleyememiş olacağım ki; “bu işlemlerle uğraşanların boynu devrilsin!...” demişim/dedim…
Bu sözü o an sinirli olduğum için belki söyledim ama şimdi yine söylüyorum…
Sorumluluğunu bilmeden iş yapanların boynu devrilsin.
Vatandaşı savsaklayarak devletin sırtında -hak etmediği- parayı alanların boynu devrilsin.
Tarım Gıda ve Hayvancılık Malatya İl Müdürlüğünde, üreticiyi mağdur eden, gereken kolaylığı tanımayan çalışanların boynu devrilsin.
Yukarıda başımdan geçen olay yalansa benim boynum devrile.
Bu yazıdan sonra, olması gereken iş disiplini sağlamayan ilgili yöneticilerin boynu devrile.
Ayrıca yardımcı olan müdür yardımcılarına da teşekkür ederim…
