Ben Kanopus yıldızından Ruso Kob. Kanopus yıldızından 2 milyon ışık yılı süren galaktik bir yolculuktan sonra dünyaya ulaştım.. Kanopus Konseyinin tavsiyesi üzerine uzay aracımı görünmez hale getirip insan kılığında dünyadaki en konuksever insanların arasına karıştım. Her yerde gördüğüm ampul resimleri, bayraklar ve ampuller nedeniyle bu ülkeye Ampulistanya adını verdim.

Dikkatimi ilk çeken şey şu oldu: Ampulistanya’da yaşamaya çalışan veya yaşadıklarını zannedenlerin müzik zevkleri hiç yok gibi. Uzun sütunların, direklerin tepesine astıkları binlerce ses büyüten aygıtlarla günde 5 kez böğürtüye benzeyen aynı ezgiyi hep şevkle ve huşu içinde dinliyorlar. Bazıları duygulanıp hüngür hüngür ağlamaya başlıyor ve hemen o yüksek desibelin geldiği yere koşup ayakkabılarını çıkartıyor, arka arkaya diziliyor ve toplu halde birbirlerinin arkası önünde eğilmeye, yere yatıp kalkmaya başlıyorlar. Böyle yapmazlarsa öldükten sonra cehennem dedikleri yere atılıp yanacaklarından korkuyorlarmış.

Birbirlerine hiç saygıları ve sevgileri yok. Ancak, ölmek en yüksek mertebe olduğu için ölenlere ve ölülere büyük saygı ve sevgi gösteriyorlar ve tahta sandıklar içinde eller üzerinde taşıyorlar. Toplu halde ölmeye ve öldürmeye çok meraklılar ve bundan çok hoşlanıyorlar sanırım.

Çünkü ölümün olmadığı tek bir gün yok gibi. Her yerde, her fırsatta, her an ölmeye ve öldürmeye çalışıyorlar. İçine doluştukları metal araçlar birbiriyle çarpışıp duruyor, bombalar, mayınlar patlıyor, uçaklar, helikopterler düşüyor, evler yıkılıyor günde en az 15-20 kişi ölüyor, bana mısın demiyorlar. Coşkuyla birbirlerinin yardımına koşuyor, ölülerini toprağa gömmeden önce görkemli törenlerde buluşup birbirleriyle öpüşüp ağlaşıyorlar. Bu ölüm törenlerine tüm yöneticiler ve herkes katılıyor. Katılamayanlar görüntüleri televizyonlardan izliyorlar.

Kadınları, kızları sokak ortasında dövmek, bıçaklamak, öldürmek de serbest bırakılmış. Bunu yapana kahraman, ideal erkek gözüyle bakılıyor, “ne erkek adam” diye sırtı sıvazlanıyor. Ancak, bu daha toplu bir uygulama haline dönüşmemiş, ama sanırım yakında dönüşür.

Hapır hupur sürekli yemek yiyor, tıkınıyor, devamlı tuvalete gidiyor ve kendi kirlettikleri plajlarda güneşlenip pislettikleri denizlere giriyorlar. Herkesin yoğun radyasyon saçan en az bir cep telefonu ve zehirli gazlar salan bir aracı var. Bir taraftan da evlerin bacalarından etrafa zehir saçıyorlar. Fabrikalar ve tüm tesislerin aslı amacı çevreyi kirletmek ve insanların birbirlerini öldürmesi için gerekli araç ve gereci üretmek.

Ampulistanya’nın yöneticileri halk tarafından seçiliyor. Ancak, halk ağır vergiler ve düşük ücret yüzünden fakirlik içinde, sağlıksız beslenme, kalitesiz gıda ve çevre sorunları nedeniyle çeşitli hastalıklara yakalanıyor. Hastaneler, sağlık ocakları dolup taşıyor. Her şey insanların bir an önce ölüp ahret diye inandıkları yere gitmesi için planlanıyor ve bu konuda öğretim yapan okullar açıp çok ciddi propaganda yapıyorlar.

Sadece, yöneticiler refah ve bolluk içinde yaşıyorlar. Öldürülmemek için etrafı yüksek duvarlarla çevrili güvenlikli evlerde oturuyor, zırhlı araçlar ve özel korumalarla geziyorlar. Düşünen, eleştiren, bu gidişata karşı çıkan her kim olursa olsun genç, yaşlı, çoluk, çocuk demeden susturuluyor, hapse atılıyor. İlginç olan şu ki her şeye rağmen çoğunluk mutlu ve bu durumun sürmesinden yana tavır koyuyorlar.

Ben Kanopuslu Ruso Kob, bu insanları yok etmek için enerji harcamaya gerek görmüyorum, çünkü kısa bir sürede kendi kendilerini yok edecekleri kaçınılmaz gözüküyor. Burada daha fazla kalırsam öldürülme veya kim vurduya gitme riskim var. Bu nedenle buradan derhal ayrılıp Kanopus’a dönmeye karar verdim.