Gecenin matem rengi siyah..
ve siyahý giydiði saatlerde , sana yalnýz olmadýðýný hatýrlatan umut ýþýklarý gökyüzünde sýralandýðýnda içimde aðlamaklý bir çýðlýk…
Özlemeye deðer ne kaldýysa özlüyorum..
Ve özlemekten vazgeçtiklerimi geride deðeriyle býrakarak..

Umulmadýk anda..
Gezerken…
Yürürken..
Okurken..
bakarken ..
her neyapýyorsam iþte ..
Ýçimde bir yumruk kýlýðýnda kitle hissediyorum..
Aðrýtan..
sýzlatan..Ýyi huylu kötü huylu çift taraflý bir kitle..
aklýma uzaklar takýlýyor..
aðladým yine anýlara ve anýlardaki ‘o’ya..
anýlardaki ‘onlar’a..
canlý cansýz ,etkili etkisiz her bir ‘þeyler’e..
Gözüme nem çalýyor , çocuk edasýyla tökezleyip düþüþlerim
ve elimin tozunu silip yola devam ediþim..
Ve yakar topunda vuruluþlarýmýn açtýðý hayal kýrýklýklarým..
Saklambaçta sobelediklerimin tesellisiyle avunuyorum sobelendiklerimi gizleyerek ..
Çokkere provasýný yaptým hayatýn birinci ikinci üçüncü diye açýlan perdelerini.. geleceði minyaturleþtirip Evcilik oyunu oynayarak çoktan alýþtým sahnelere...
Tek bir farkla hayat bu kadar ciddi deðildi..
Demlendim..
Zaman ola bir gözyaþýyla..bir çýðlýkla..
Zaman ola bir þer bir belayla..
Zaman ola bir iyilik bir güzellikle..
Hecelediðim hayatý,demlendikçe konuþmayý söktüm..
Emekleyerek soluduðum ömrü,demlendikçe yürümeyi öðrendim..