uzak dur benden
olabildiğince uzak...

öyle uzak ol ki bana
ne kokunu alsın burnum
ne sesini işitsin kulaklarım
ne endamını içebilsin gözlerim.

bunca yıl senden habersiz yaşamış ruhum
uyanmasın
soğuk,
ıssız,
karanlık
ölüm uykusundan

benim ruhum
kurukafa üstüne çizilmiş
iki kemik
tehlike ve ölüm saçar
yabancılara.

arkana bakmadan kaç
kurtul benden!


uçsuz bucaksız okyanuslarımda
envayi çeşit canavar yaşar
girdaplar akıntılar kol gezer
serseri mayınlar pusuda bekler;
dalmaya kalkma
derinliğinde boğulursun.

kuş uçmaz kervan geçmez dağlarımda
sert rüzgarlar eser
kar tipiye dönüşür
yoğun sis ansızın bastırır;
keşfe çıkma
ıssızlığında kaybolursun.

gün doğmayan gecelerimde
katiller dolaşır
kurtlar ulur
yarasalar uçuşur;
yaklaşma
vurulur, av olursun.


dur!
korkma,
kaçma benden...


korkma derinliğimden;
boğulmayı göze alabilirsen
cesaretle kovalarsan canavarlarımı
eşsiz hazineler ışıldar
okyanusaltı derinliklerimde.

kaçma ıssızlığımdan;
kaybolmak, kendine yolculuğun ilk adımı
sisli dağlarımda şaşır yolunu
kanatlan rüzgarlarımla
uç uçabildiğin kadar ıssızlığımda.

ardında bırak
seni ağırlaştıran yükleri,
yırt at
ruhuna dar gelen
köhne elbiseleri,
baştan ayağa giyin
uzun gecelerimi,
gir
en kuytu
en zifiri köşelerime.

unutma;
yıldızlar en güzel karanlıkta seyredilir...