Galata kulesinin oradaydýk, çok sevdiðim bir amca vardý mini tatlýlar yapardý çok severdim orayý 4 yaþýndaydým ve istanbul'da tek bildiðim yer orasýydý. Orayý sevmemin nedeni mini tatlýlarmýydý yoksa her defasýnda adamýn bana gösterdiði sevgimiydi bilmiyorum nerden bileyim daha 4 yaþýndayým .Oraya gidemediðimde gece yarýlarýna kadar aðladýðýmý hatýrlýyorum , aðlamak yasakdý bizim evde ve her defasýnda tavan arasý arkadaþým olurdu . Bu arada iki kardeþiz biz , adým armina ve bir erkek kardeþim var . Kardeþimin benimle oynanmasýna izin verilmezdi ( Ailemin dediðine göre statüsünü düþürüyormuþum o Ailesine bakacak tek kiþiymiþ ve tüm iþlerin baþýna o geçicekmiþ beni bu anlamadýðým statü ile aþaðýlýyorlardý ) . Bu nedenle hep yalnýz kalýrdým , alýþmýþdým . Bir pencerem vardý tavan arasýnda , ben aðlardým ; gözlerimi ovalarken elimde kalan göz yaþlarýmýn izi kalýrdý dokunduðumda bu pencereye , benim küçük hayallerim bile yokdu . Dayak yemekten hiç fýrsatým olmamýþtý , ama ben çok yaramaz olduðumu hatýrlamýyorum 4 yaþýndaydým meraklýydým her halukalda , yaþýtlarým gibi . Ýlk defa annemin kolyesini masanýn üstüne býrakdýðýný gördüm her zaman içinde bir þey olduðunu merak etmiþimdir . Kolyeyi açtýðýmda erkek kardeþimin ve babamýn resmini görmüþtüm , aðlamaya baþlamýþtým ve sevgisizliðin ne demek olduðunu o gün anlamýþtým . Annem içeri girip kolyeyi elimde beni aðlarken gördüðünde sanki karþýsýnda bir cansýz varlýk varmýþ gibi tekmeleye baþladý , hýrsýný alamadýðýný hatýrlýyorum , saçýmdan tutmuþtu ve dayanamadý sehpanýn üzerinde duran makasla kesdi hepsini ben aðlýyordum ve caným yanýyordu , Küçücükdüm daha bu bedenim nasýl kaldýrabilirdiki bukadar acýyý , bir an artýk aðlamadýðýmýn farkýna vardým ve o an son aðlayýþýmdý . Her pazar günü gittigimiz pastacýya gidiyorduk saçlarýmýn komik göründüðünün farkýndaydým ve tavan arasýnda bulduðum pacavrayý andýran þapkayý takdým , Belli olmuyordu artýk . Galata kulesine vardýgýmýzda artýk yüzümde neþe ifadesi yokdu , içimden geçen sadece rüzgarým þapkamý uçurmamasýydý yoksa bütün çocuklar benle alay ederi , O yaþtaki çocuklar hep alaycý ve dýþlayýcý olmuþlardýr her zaman . Nedenini hayla anlamýþ deðilim , bu gün her zamanki pazarlardan farklý olarak kalabalýk bir sokaða saptýk , etrafýmdaki her vitrin oyuncaklarla doluydu ben sadece bakýyordum kardeþime istediðini seç dendiðini hatýrlýyorum , o gün onun doðum günüymüþ . Benimki hiç bir zaman kutlanmadýðý için kýskandým açýkcasý . o günler beni paylaþýmsýz istediðimi zor alýyordum ve kimseye vermek istemiyordum ! Yenilenemezdi çünkü , sokaktaydýk . Sevgisizdim ben bana kim sarýlsa ona koþacak haldeydim , kim elimi tutsa onunla yürürdüm . Ýsterdim çünkü çocukdum ben . Onlar maðazadaydý ve ben dýþarýda bunda gariplik yokmu , savunmasýzdým ve dýþardaydm . Vitrinin camýndan içerisi gözüküyordu ve onlarýn kahkalar atarak güldüðünü gördüm eðleniyorlardý . Beni orda unuttuklarýný daha farkedememiþlerdi bile belki eve dönene kadar farketmezlerdi çünkü elimden bile tutmuyorlardý , sürüyü takip edercesine takip ediyordum onlarý . Dayanamadým içimden koþmak geldi ve koþdum koþdum ta ki yorulup adým atamýcak duruma gelene kadar . Bu hayatýmý deðiþtirecek andý ve benim haberim yokdu .