Kalem ve ben, ne yazacaðýmýzý, kafa kafaya vermiþ düþünürken, kýzýmýn günlüðünü karýþtýrmak geldi aklýma. Tabi ki, kendi günlüðü deðil, benim onun hakkýnda, hamileliðimden beri tuttuðum günlüðü. Bir anekdot gözüme çarptý. Ben, sizinle, þu an üzerinde çalýþtýðým, bir film senaryosu haline getirilmiþ, bu kýsmýný paylaþmak istiyorum.
Sahne, televizyon ekranýnda, oynayan bir çizgi film ile baþlýyor. Anne, baba ve çocuklar, çocuklardan biri mama sandalyesinde, hep beraber seyrediyorlar. O sýra, abla yemeðine ara vererek,
-ABLA; Anne, arada sýrada kötüler kazansa heyecanlý olmaz mýydý?
-ANNE; Bilmem belki de !
-ABLA; Baba, kötüler kimlerdir ?
-BABA; Kötülük yaptýðý için önce kazanan, ama eninde sonunda kaybedenlerdir ?
Anne ve baba bakýþýrlar. Kendi söylediklerine bile, kendileri inanmadýðýný belli eder gibi, acý acý gülümseyerek.
ABLA(40 yaþýnda) ANLATIR : Onlarýn, benim için, o an, ne düþündüklerini, þimdi anlayabiliyordum. Kötülerin, her zaman kazandýðý bir dünyaya, beni getirmekle, zaten kendilerini suçlu hissediyor olabilirlerdi. Bunu anlayabilirdim. Ama gerçeði, daha ne kadar saklamayý düþünüyorlardý. Zaten, daha o zamanlar, okulda, onlarýn anlatmaya korktuklarý, dünyanýn küçük bir düzlemindeydik.
Ekran bulanýklaþýr ve bir sabun köpüðünün içinden, kamera okula kayar……….
Herkesin kötü kavramý kendine göredir. Kýzýmýn kötü kimdir sorusuna gelen cevaplar ise þöyleydi; küçükken, annesiyle babasýnýn yeterince kulaðýný çekmediði için, içindeki çocuksu bencilliði büyütüp geliþtiren insanlar, kapitalist rejime ayak uydurmuþ kan emiciler, bizden çalmak ya da zorla almak isteyen herkes, yaþlýlara, engellilere saygý göstermeyenler, çiçeklere zarar verenler, hayvanlara iyi davranmayanlar, onlara eziyet edenler, yalan söyleyerek, karþýdakilerini üzenler. Son bir görüþte ise kötülük; yerine, zamanýna ve konusuna göre, iþaret zamirleridir; ben-sen-o-biz-siz-onlar. Yalnýz biri de olabilir, bileþkesi de…….
Bence ise, kötü bir sývýdýr, hangi kaba koyarsan koy, þekil alan. Kötülük ise, o kaba verdiði zarar. O yüzden, her kötünün, hala tüm iyi niyetime dayanarak, kendi kabýna zarar verdiðinden bahsediyorum. Asýl korkulacak olan, kabýndan taþan kötülüðün, aktýðý yerde çimlenmesine izin verilmesi. Bunun için, verilen cezalarýn, yeteri kadar caydýrýcý olmasý ve olumsuz hiçbir hareketi, özendirici bir tavýr içine girilmemesi gerekir. Hepimiz, çocuðumuzun içinde bulunduðu zor durumdan kurtulmasý için, oradan kaçmasý veya diretip kavga etmesi ya da pasif kalmasý seçeneklerini kafamýzdan geçiririz.. Bu üçünden birini seçerken, mantýðýmýzdan çok kalbimizle hareket ederiz. Peki, günümüzde, otoparkta kalp krizi geçiren birinin, saatlerce oradan geçenlerin, meraklý bakýþlarý içerisinde, yardým edecek birini beklemesini neye baðlýyorsunuz. ? Ya da Ýstanbul’un merkezinde, yankesicilerden kaçan bir kadýnýn, Üsküdar’da taksiye binip, canýný kurtarmak isterken, taksicinin, kadýný, benim baþýmý belaya sokacaksýn diyerek aþaðýya atmak istemesine , ya da ambulansýn açtýðý yolu izleyerek, arkasýndan gitmeye çalýþýp, yarým saatlik yolu, yirmi dakikaya düþürdüðü için sevinen birine ?Tüm bunlar, doðuþtan kötü ya da umursamaz olamaz deðil mi ? Ýþte bunlarýn çoðu, o kaptan akan, kötülük virüsüne bulaþtýrýlmýþ insanlar. Bu, gelecek filmlerindeki, makyajla oluþturulmuþ görsel çirkinliðin, makyajsýz içsel versiyonu. O filmleri seyrederken, kendinizi, o sahneler içinde hayal ettiðinizde, kurtuluþunuz, sinemanýn karanlýk salonundan çýkmak olabilir ya gerçek hayatta ?
'Bir millet uyuyorsa, onu kolaylýkla uyandýrabilirsiniz. Fakat bir millet uyumuyor da uyuyor gibi yapýyorsa, onu asla uyandýramazsýnýz.' Indria Gandhi