Yýlan deðil ki bre insanoðlu.Her kopuþunda kendinden yeni bir parça çýkarsýn.Aksine her yenilgide eksiliyor.Eksilmese bile týrpanlýyor kendini.Eksilmek belki var olabilmenin ana yasasý.Bir kadýn ki doðurgandýr.Ama bir erkek de mert ve sözünde duran.Ruhani týrpanlar zamanýnda bir sessizlik çöker bereketli ruhlara.Kadýn doðurgandýr.Kendine döner.Adam merttir,yüreklidir.Dansöz olur,vaz cayar,keyfe keder.

Kayýp ruhlar çoðalýr bu zamanlarda.Kimisi görmezden gelir,sular seller gibi akar gider hayatýn akýþýna.

Sana inanasým var dedim.Þu sýralar. Ben kendimi týrpanlasam da sana inanasým var.Çok hevesim de kalmadý belki.

Çok da alýþmýþým belki öylesine yaþamaya.Hem kolay da geliyor böylesi.Ne bir eksik ne bir fazla.Çok da stabil. Kendi özgür yaylam da yitik gönül bahçemde at koþturuyorum.Genç bir erkeðin elzem duygularýndan daha çok kumarbaz kýlýnan bir sevgi de deðil artýk zamaným.Yok öyle býrakmýþ da deðilim kendimi.Ýnsan her yeniliþte baþýný musluða dayar gibi uyanýyor.Birden kendine geliyor.Sonra zaman geçtikçe ne bir eksik ne bir fazla diyor...

Ben gerçeðe daha yakýným.Olgunlaþmýþ bir
meyveyim. Koparýlmak için beklemeyen,kendiliðinden kendi aðýrlýðýnca düþen,düþme zamanýný bekleyen.Bir meyve. Kimi zaman hiç düþmeyecek kadar da beklentisiz.Her insan ruhani týrpanlardan sonra dalýnda kendi aðýrlýðýnca olgun bir meyve...


Bekliyor düþmeyi.Çünkü güneþ yaktý bizi,Kavurdu, sert rüzgarlar.Yaðmur ilk can suyumuzu verdi.Dirildik öldük.Öldük dirildik.Nice zamanlar geçti.Ayakta kaldýk.Aðýrlýðýmýza kavuþuncaya kadar,dalýmýzdan düþmeden düþtük.Oysa hep tutunacak bir dal vardý.Biz daldan düþmedik,kendi içimizden düþtük.