ne zaman sesin
hatýra sazlýðýndan süzülse göle
dilime yuva yapan
üç sevinç havalanýyor
aðzýmýn kuþ cennetinden
“rebecca”
Bunlarýn ilki
iki doðu iki batýya
güneþin çocuklarý ülkesine ikincisi
diðeri kanat çýrpýyor
bildiðin hýrçýn albatroslara
hangisi olursa olsun
birdenbire deðiþiyor
usandýðým dalgýnlýk mevsimi
ya yüzüme kar yaðýyor
ha tutuþturuyor alev kirpiklerimi
uzaklaþýnca kuþlar
her hayýrda
bir delilik var gülümsüyorum
gülerken
göç ediyor yalnýzlýk sürüsü göle...
sonra iki keder kuþu
yaklaþýyor dudaklarýma
biri bana diðeri sana
aðzým sýmsýký kapalý
bir daha duyana kadar sesini
bu göl... bu gökyüzü... bu iklim
“rebecca” sensin... Susuyorum anlasana