Ah benim hamur topaðým, yün yumaðým, altýn sarýsý buðday baþaðým günlüðüm. Nasýlsýn, iyi misin ? Beni soracak olursan, iyi olmaya çalýþýyom ama nafile. Ýçimde daðlar devriliyo, çýnar aðaçlarý yerinden sökülüyo. Senden baþka, içimi dökecek kimsem de yok. N’olurdu sanki; aðzýn dilin olaydý da, senle bi çift lâfýn þöyle bir belini gýraydýk. Garþýlýklý oturup gahvemizi yudumlayaydýk. Sen gonuþaydýn, ben dinleyeydim; ben gonuþaydým sen dinleyeydin Garagöz’le Hacivat misali. Ihhhh!

“ Memet Amcam nasýl?” diye soruyorsan, deyverim. Bi haftadýr hasda. Tansiyonu borsa gibi; bi bak enmiþ, bi bak çýkmýþ. Þekeri de ayný. Baþý hiç yasdýktan galktýðý yok. Gide gele gide gele, hastane yolunu düz ettik. Onun için keyfim gaçýk. Arada bir kendisine gýzýp söylendiðime aldanma sakýn. Memet Amca’na bi þey oluverecek diye çok gorkuyom. Söylemeye dilim varmýyo, ölü mölüverirse, ne yaparým ben? Silkelenmiþ dut aðacý gibi öylece kalýrým. Oðlanlar, gelinler, torunlar var ama; herkes kendi düðümlerini çözmekle, düþtükleri guyudan aydýnlýða çýkmak için çabalamakla meþgul. Bir de benle mi uðraþsýnlar? Ihhh! Memet Amca’nsýz, bana günler akþam olmaz, geceler sabah olmaz. Ýnþallah iyileþir de; gene bana söylenir, beni ayaðýnda döndürür Çerkez gelini gibi. Hem kendisiyle arada bir gavga etmezsek, hayatýmýn tadý gaçar.

Torunlarý soracak olursan, hepsinin keyifleri gaçýk; tivýtýr mý mivýtýr mý ne, iþte o gapandý diye isyandalar. Hele büyük torun; “Bu ne biçim ileri demokrasi ?” diye feryat ediyo. “Özgürlüðümüz gýsýtlanýyo.” diye bas bas baðýrýyo. Baðýrýyo da, sesini duyan yok. Yetkililer, antenlerini gapatmýþlar. Halbuki torunun bilmesi lâzým, bu memleketi; demokrasiyi amaç deðil de araç olarak gören bir zihniyet yönetiyo...“Elekçiyi paþa yapmýþlar, þu kavaklardan ne güzel kasnak olur demiþ.” deme de dur þinci.

Baþýmýzdakilerin yasakçý, baskýcý tutumunun artarak devam etmesi beni sinirlendiriyo, içimi daraltýyo, garamsarlýða sürüklüyo. AKP hükümetinin; köþe yazarlarýna, tv kanallarýna müdahalesi, twitýra yasak getirmesi, her yerde baskýcý tutumunu hissettirmesi insaný isyan ettiriyo. Ama yapacak bir þey yok. Cami ne gadar büyük olsa da, imam bildiðini okuyo. Bi gün düþündüm, taþýndým; AKP’nin bu yasakçý zihniyetinden faydalanmanýn bi yolunu bulayým dedim. Ve buldum. Torunlara söz geçiremeyince, isdediklerimi yaptýramayýnca; AKP’nin bu yasakçý, baskýcý zihniyetinden yararlanýyom. Hay ben aklýmla yaþayým inþallah! Nasýl mý? Bak, anlatýverim de dinle:

Çocuk gýsmýný bilirsin sevgili günlüðüm; vardan- yoktan anlamaz, olmaz- gitmez demekten anlamaz, yapma- etme demekten de anlamaz. Baþbakan gibi, burnunun doðrultusuna gider. Eeee, toruna söz geçirmenin bi yolunu bulmak lâzým. Ben de buldum. Þinci bunun bi aypeti var. Sabah galkar galkmaz aypeti eline alýr, yatýncaya gadar býrakmaz. Yemek yerken bile, bi taraftan da aypette oyun oynar. Hükümetin Fatih Projesi de, çocuklarýmýzý iþte bu hale getirmiþtir mutlaka. Uyuþturucu gibi, eline aypeti alan býrakamýyo. Oyun oynamaktan, sürekli ekrana bakmaktan gözleri bozulacak torunun. Yapma , etme demekten anlamýyo. Ben de bi akþam aypetini sakladým, þeytanýn bile aklýna getiremeyeceði bir yere goydum. Sabah galkar galkmaz sordu, “Nerde ?” diye. Ben de “AKP, bütün aypetleri topladý, gullanmayý yasakladý.” dedim. O da inandý. Nasýl inanmasýn, çocuk televizyonlarda görüyo, AKP’nin millete nasýl baský ve yasak uyguladýðýný. Yaþý küçük ama, aklý kýt deðil Allah’a þükür.

Neyse! Aypetten gurtardýk çocuðu, bu sefer de cep telefonuna musallat oldu. Kontör montör dayanacak gibi deðil. Hem keseye zarar, hem saðlýða. Bi gece torun uyurken odasýna girip cep telefonunu aldým, onu da sakladým. Sabahleyin sorunca da, “Çocuklara cep telefonu gullanmayý AKP yasaklamýþ.” dedim. Ona da inandý. Þinci diyecen ki sevgili günlüðüm; “Bu çocuk bu gadar mý akýlsýz da, bunlara inanýyo?” Yoooo! Niye akýlsýz olacakmýþ? Tam tersine, çok akýllý. Akýllý olduðu için; AKP’nin aypetleri, cep telefonlarýný bir gün yasaklayacaðýný öngörüyo. Yaþý küçük olmasýna raðmen; AKP’nin yasakçý zihniyetinin artarak devam edeceðini sezebiliyo. Gazetelere, televizyonlara, tivýtýra yasak getiren AKP’nin, elbet bir gün cep telefonlarýna ve aypete de yasak getireceðini öngörmek, akýlsýzlýk göstergesi deðil herhalde sevgili günlüðüm. Buna akýlsýzlýk deðil, düz mantýk derle, düz mantýk.

Faydasýný gördüðüm için ben de bu yalanlara devam ediyom. Akþam hava garadýktan sonra sokaða çýkmak istiyo torun, çýkarmýyom. Söz geçiremeyince; “Çocuklarýn gece dýþarýda oynamasýný AKP yasakladý.” diyom. Hemen boyun eðiyo. Þerbetlenmiþ seçmenler gibi. Önüne goyduðum yemeði yemiyo; “Seni gelip tartacakla, eðer kilo almazsan sana iþte þöyle þöyle edecekle.” diyom. Ýnanýyo, gorkuyo. Baþlýyo yemeðini yemeðe. Hem de artýk bana garþý sesini yükseldemiyo, ne dersem yapýyo. Guzu oldu, guzu.

“Fatma Nine’ciðim, sen artýk yalana mý baþladýn, yasaða, baskýya mý baþladýn?” deme. Tecrübeyle sabittir ki; kavgada kimin sesi çok çýkarsa, o haklý oluyo. Kim vatandaþý korkutursa, ona buna yasak- baský uygularsa, kendisi kazanýyo. Korku imparatorluðu, iþe yarýyo yani. Ben örneðimi seçtim. AKP hükümetinin yasak ve baský politikasýný uyguluyom. Böyle iktidara, iþte böyle vatandaþ yakýþýr. Ne demiþ atalarýmýz:” Aðaca çýkan keçinin, dala bakan oðlaðý olur.”… Hadi öptüm sevgili günlüðüm.