Gizli bir tapýnak kadar esrarengiz. Ýsmi ölüm. Kimi için yeni bir baþlangýç. Kalanlarýn gözünden en büyük acý.
Bir gözü toprakta. Adý Zeliha. Artýk ismiyle hitap eden hiç kimse kalmadý dünyada. Onu çaðýrmak için ‘’ana’’ ‘’babaanne’’ kelimelerini kullanýyorlar. Ölüm ondan korkuyor bir nevi. En sevdiklerini erken aldýðý için öfkeli ölüme. Ýlk ölümle karþýlaþmasý beþ yaþýnda baba evinde. Kötü hastalýða yakalanan annesini götürmüþtü ilk baþta. Üvey anneyle büyüdü. Anne sevgisi görmediði için çok baðlandý çocuklarýna. Ölüm ikinci geliþinde kocasýný götürdü. Ýsmimi. Doksan dokuzun ilkbahar günlerinde. Bir daha toparlayamadý kendini. Sadece kocasýný deðil onu da götürmüþtü.
Doksan dokuzun ne yazýnda nede diðer mevsimlerinde güneþ girdi evine. Sular dahi berraklýðýný yitirmiþti. Sessizdi þehrin en iþlek caddesindeki evi. Ölüm onu almak istedi iki binli yýllarda. Hazýrdý. Hayalini hatýrladýðý annesini ve kocasýný istiyordu. Ölüm, büyük bir tümör býraktý beynine. Sað yaný felç oldu kýsa bir süreliðine. Suratýnda birkaç kalýcý hasar.
Þuan tam yetmiþ bir yaþýnda. Adý Zeliha. En büyük torunu birkaç gün önce evlendi. En küçük torununun düðün muhabbeti yapýlýrken gözüm ona iliþti. Hafif aðlamaklýydý. Durumu anlamamak elde deðil. Býrakýn onun düðününü görmeyi, okula baþlayacaðý günü dahi göremeyecek. Doðarken nede sevinmiþti. Ölümün nefesi ensesinde. O hazýr. Týpký diðerleri gibi.