Ahh! Öðretmenlik... Sen ki bolca hayal kýrýklýðý, hayatýný baþkalarýna adama iþi, bol bol sabýr, çokça cesaret isteyen, epeyce örnek alýnacak bir kiþilik sahibi olmayý gerektirensin. Sen ki öðretmenin sýklýkla baþýný avuçlarýna aldýðýnda yine bir yeniliðin geleceði kesin olan, sürekli deðiþim hali ve içi dýþý huzur dolu olansýn. Sen ki öðrenme aþkýyla öðretme aþkýnýn bir bedende tutuþmasýsýn.

Tutuþan, yanan öðretmen, hýrsýzdýr aslýnda; zaman hýrsýzý ya da daha doðru ifadesiyle, öz zamanýnýn hýrsýzý. Ahh öðretmenlik! Keþke bir meslek olsaydýn ve günün bir zamanýnda baþlayýp bir zamanýnda bitseydin de hýrsýzlýk yapmak zorunda kalmasaydý mensuplarýn. Ýþte o mensuplarýn öyle bir tutuþur ve öyle bir yanar ki kaybeder kendini o minicik yüreklerde. Bu kayboluþ varlýðýn fýtrat meselesidir onun nazarýnda. Nasýl ki bir yaban arýsý fýtratý gereði “Sýkýldým, biraz da bal yapayým.” diyemezse öðretmen de o minicik yüreklere gark ettiðinde artýk ‘zaman’ onun için “akýcý duraðan” haline gelir. Evet, zaman akar gider bir taraflarda, birileri için üstelik dolu doludur onlara zamanýn içeriði. Neler ve kimler yoktur o zamanýn içinde. Oysaki bir yürekte kaybolan öðretmen için öyle mi? Aksine onun için artýk zaman o yüreklerle doludur. Baþka bir þey ya da baþka birileri ve dahi çocuðu bile yoktur. Unutur acýlarýný, hayallerini, aile içi sorumluluklarýný. Yanmýþtýr bir kere ve kül olmadan da görmez bunlarý aklý da yüreði de.

Ey öðretmenlik, þair bu dizeleri sana yazmýþ zannýmca “Sana bakmak/ Bir mucizeyi anlamaktýr..” Her gün yaþanýlabilir bir mucizeyi yaþamaktýr. Bazen bir hareket, bazen bir söz, bazen bir beceri görebilmektir, o minicik yüreklerde. Gördükçe mucizeyi hissetmek, hissettikçe mucizelere inanmaktýr senin tanýmýn. Nasýl inanmasýn ki gözleri ile gördüðüne, kulaklarýyla duyduðuna?

Bir bedenin ruhla buluþmasý gibidir öðretmenin öðrencisi ile buluþmasý. Adeta yaþadýðýný, nefes aldýðýný ve bir birey olduðunu öðrencisinin yüreðine girebildiðinde anlar öðretmen. Kolay deðildir bir insanýn hele ki bir çocuðun yüreðine girebilmek. Sevgi gerekir, inanç gerekir o masum yüreklere girmek için. Tüm bunlarý ona hissettirmekse bir sanattýr. Dedim ya öðretmenlik sen bir meslek deðilsin, sen bir yeteneksin, sen bir özverisin. Her bir mensubun hem sevecek hem de sevilecek, hem inanacak hem de inanýlacak. Her caný hem ayrý ayrý hem de bir bütün halinde sevecek.

Bir öðretmen, her gün kurulan yüce mahkemenin huzurunda hesap verir. Bir öðretmen, her gün kurulan yüce mahkemede hesap sorar. Hesabý veren de soran da kendisidir. Bir insanýn baþka bir insana karþý acýmasýz olamayacaðý kadar acýmasýzdýr, kendisi kendisine hesap sorarken. Çokça kýzar, azca beðenir yaptýklarýný. Bolca uyarýr kendisini yarýn ve sonraki günler için. Yastýða beþ kala uyuyanlardan olamaz bir öðretmen. Çünkü yatýp da gözlerini uyumak için kapattýðýnda hemen kuruverir yüce mahkemesini ve hiç vakit kaybetmeden yargýlar kendisini. Asla býkkýnlýk hissetmeden “Neden ve Nasýl “ sorularýný sorar durur kendisine ve yine hiçbir býkkýnlýk hissetmeksizin cevap verir. Bu mahkemede hiç suçsuz bulmaz kendisini. Bulacak bir suç bulamasa “Yenilikçi olmamakla” suçlar kendisini. Düþünür neler yapabileceðini. Eðer ki bulamazsa bir yenilik iþte o zamanlarda anlar bir gecenin ne kadar da uzun olduðunu.

Güzel öðretmenim, can öðretmenim. Býkmadan, usanmadan varlýðýný sunarsýn o masumlara. Birileri bilse de bilmese de umursamazsýn onlarýn düþüncelerini. Sen o sabilerle varsýn ve o sabilerle mutlusun. Öz zamanýndan çalsan da eþine çocuðuna vakit ayýramasan da aman deyip de kendin için yýllar önce kurduðun o hayallerinin ne durumda olduðunu sorgulayamasan da sen öðretmensin ve sen saygýyý en derinlerden gelen duygularla hak edensin çünkü “Ben” kavramýnýn çokluk bildirdiði ender insanlardansýn. O kavramý senin için kullanmak hem seni hem de yüzlerce öðrenciyi bir arada anlamaktýr. Saygýdeðer öðretmenim, saygýyý daha nasýl hak edebilirsin ki?