Fazla zor günler geçiriyordum. Amcamlar ve yüzüme hiç gülmeyen bir hayat. Gülmeyen bir maske gibiydi adeta ölene dek hep mutsuz olucaktý, olucaktým. Üstüne birde Mustafa çýkmýþtý karþýma, sevmek ve sevmemek arasýnda bir durum yaþýyordum. Fakat sevmek aðýr basýyordu galiba onu görmek istiyordum, yanýmda olsun hiç gitmesin. Bu aþk mýydý? Belki tam olarak ne hissettiðimi bilsem hayat daha kolay olabilirdi ama zor olanda buydu iþte. Bana hiçbir yol göstermeden herþeyi benden bekliyordu. Bu sabah yine yataðýmda ölü bulunmamýþtým, kalktým. Okula gitmek zorundaydým, katlanmak zorundaydým çok deðil bir sene, iþkencelerle dolu bir sene. Bu sabah üzerimde bir aðýrlýk vardý banyoya girmeye üþendim sadece saçlarýmý taradým ve dünkü elbiselerimi giyerek aþþaðýya indim. Evde kimse yoktu ve ben buna sevinmem gerekirken sevinemiyordum. Hayat o kadar alýþtýrmýþtý ki beni üzmeye adeta gülümsemeyi unutmuþtum. Niçin gülünür? Nasýl gülünür? Duþa girmeden çýktýðým için vaktim vardý acele etmeme gerek yoktu. Yavaþ adýmlarla nefesimi hissederek yürüdüm. Kulaðýmda yine sakin bir müzik, gözümün önünde mutlu insan topluluðu. Yavaþ adýmlarla ulaþmýþtým duraða, otobüsü beklerken gözlerim yeri izliyordu yine. Sadece insanlarýn ayaklarýný görüyordum. Müziði deðiþtirirken saati farkettim ve otobüs birazdan gelecekti , artýk yolu izlemeliydim. Birkaç dakika sonra otobüs geldi ve topladý bütün mutlu insanlarý, somurtan bir bendim aralarýnda.. Okulun kapýsýna geldiðimde duraksadým ve okulu izledim bir süre tabikide cesaret patlamasý yaþamadým çünkü Sýla arkamdan baðýrarak koþup sýrtýma atlamýþtý. O da mutlu insan takliti yapan bir insandý, tek farkýmýz onun etrafýnda insan çoktu çünkü benden fazla güzeldi. Ama etrafýndan insan olmasý yaþadýklarýný ve yaþayacaklarýný deðiþtirmezdi, onun da üzüldüðü hassas olduðu konular vardý. Sýla'yla okulun içine girdik ve herkes Sýla'ya selam verdi. Kendimi onun yanýnda yedi çocukla sokakta klamýþ gibi hissediyordum. Sýla kantine gitmek için yanýmdan ayrýldý ve ben direk sýnýfa geçtim. Girdiðimde sýnýf boþtu, erken gelmiþtim ve kimse sýnýfta oturmayý tercih etmiyordu. Sýrama oturup baþýmý masaya yasladým. Biraz uyumak istiyordum. Yaklaþýk beþ dakika geçti ve sýrama alttan birisi tekme atýp beni uyandýrmýþtý. Kafamý kaldýrdýðýmda baþýmda Musatafadan baþka kimseyi göremedim. Uykusuz ve sert bakýþlarýyla bana bakýyordu. Onun da uykusu vardý bugün.
- kay
-dolanýp sol tarafa oturabilirsin
- Saða oturmak istemiyorum kay
-pff otur.
Sinir olmuþtum amacý neydi bu çocuðun.Belliki onun da uykusu vardý. Çok düþünmedim ve yeniden baþýmý sýraya koydum ardýndan küçük bir sarsýntý hissettim hafif gözümü aralayarak baktým, birbirimize çok yakýndýk. Yüzü bu kadar bebeksi olmayý nasýl becermiþti benim bile yüzüm bu kadar parlak deðildi. Bir süre izledikten sonra onu izlediðimi farkedip aniden gözlerini açmýþtý. Gözlerimi kapatamadým ve bi sola bi saða oynatýp duruyordum, hayat gerçekten hiç adil davranmýyordu bana ondan hoþlanýyordum fakat neden bu kadar sürede oldu bütün bunlar bilmiyordum. Tek bildiðim artýk çok aðlayacaðýmdý, iþkeceden deðil. Acýdan.. Çok iðrenç bir hayatým vardý, annem beni terk etmiþti, yengemler her fýrsatta beni azarlayýp dövmeye kalkýþýyorlardý. Sahipsizdim çünkü. Tektim ben bu hayatta, bir baþýma. Tek amacým vardý bu iðrenç hayatta liseyi bitirip üniversiteyi baþka bir þehirde okumak ve bir daha buraya asla geri dönmemek. Bu sebepler yüzünden yapamazdým. Gerçi ortada olan biten bir durumda yoktu belki de aþkým tek taraflýydý.. Beynimde cümle fýrtýnasý yaþarken gözlerine baktým bir süre, içimden geçenleri anlamasý için. Bir mucize gerçekleþmesini diledim o an. Bir nefes mesafesinde birbirimize bakýyorduk, bir saniyesine bile muhtaç olduðum o insaný görebilmek için gözlerimi bile kýrpmadým. Daha fazla dayanamadým gözlerim dolmaya baþladý ve en sonunda kýrptým ve açmadým bir süre
- Açma gözlerini, benim sana bakmam ikimizede yeter.
Ne? Nasýl? Ne demek istemiþti? Çok büyük bir þok içinde gözlerimi açtým. Gözlerim ne kadar þaþýrdýðýmý belli ediyordu çünkü aðlýyordum. Belki de ilk kez birini bu kadar sevmiþtim ve hayat benimle dalga geçiyordu. Aðlamamak elde deðildi, gözlerimden akan her bir yaþýn hayatýmda ki dertlerim olmasý isterdim. Böylece dünyanýn en dertsiz insaný olabilirdim, çünkü her gece aðlýyordum.. Tabiki bu istediðim küçük bir hayaldi, asla gerçekleþmeyecek küçük bir hayal. Sýramda doðruldum ve ellerimle gözlerimi silerek kalktým, koþarak çýktým sýnýftan. Lavaboya gittim ve bir süre aynada ki kendime baktým , dýþtan ne kadar da sakin ruhlu bir insana benziyordum fakat içim fýrtýna dýþým sükut'tu benim. Yüzüm korkunçlaþmaya baþladý ve musluðu açýp yüzümü yýkadým. "Bütün bunlar geçicek" diyerek yavaþ adýmlarla çýktým lavabodan. Zil çalmýþtý herkes dersteydi, Mustafa'nýn derste olduðunu düþünerek koridora çýktým. Tabiki Mustafa derste deðildi, koridorda duvara yaslanmýþ beni bekliyordu. Fakat onunla konuþmak istemiyordum þuan, hazýr deðildim. Sevdiðim adamý reddetmek için hazýr deðildim. Ona gözükmeden geçmek için hýzlý hýzlý giderken birden biri sol kolumdan tutup kendisine çekti. Döndüðüm de nefesim kesilmiþti. Hayat yine kilitlemiþti bizi, o kadar yakýndýk ki artýk aramýzda nefes mesafesi bile yoktu. Hýzlý soluklarýný tenimde hissediyordum. Kalbim çok hýzlý çarpýyordu, okulda arama yaptýklarýnda bile bu kadar heycanlanmazdým ben.. Tabiki bu iþin makarasý. Elimi býrakýp sarýldý bana, öyle sarýldý ki sanki iki beden bir bedende buluþucak gibiydik. Bir beden olmak ister gibi. Ona sarýlamadým, sevdiðim adama sarýlmazdým, yapamazdým. Rahatsýz olmuþum gibi yaparak beni býrakmasýný anlatmak istedim. Býraktý da. Omuzlarým çöktü bir anda, çok zor nefes alýyordum. Basýn odasýna gittim koþarak, kulaklarým saðýr olmuþtu sanki arkamdan gelip gelmediðini bile hatýrlamýyordum. Hemen gidip en arka sýraya oturup baþýmý ellerimin arasýna aldým. O sýra da kapý açýldý, bakmadým kim diye. Her kimse gelip yanýma oturdu. Mustafa'ydý. Ona bir açýklama borçluydum, kaçarak birþey elde edemezdim ve tüm cesaretimi toplayýp belki de sonradan piþman olacaðým þeyler söyleyecektim.
- Bak Mustafa, dinle beni. Ýlk baþlarda senden nefret ediyordum çünkü herþeyime karýþýyodun ne yapsam beðenmiyordun sanki sen çok beceririyormuþsun gibi iki senedir yaptýðým iþime bir bahane buluyordun. Bu süre de yani sen iþlerime o güzel burnunu sokarken aramýzda ister istemez yakýnlaþmalar oldu ama ben bunu yanlýþ anlamaný istemiyorum. Mustafa ben seni.. Artýk tamamen nefesim kesilmiþti onun nefesiyle idare ediyordum. Mesafe yoktu aramýzda çünkü, çünkü öpüþüyorduk. Beni öyle tutkulu bir þekilde öpüyordu ki bedenim bu elektiriðe dayanamadý ve bende ona karþýlýk verdim, artýk tamamen bir beden olmuþtuk..





NOT: okula gittiðim için hem ödevlerim hem de yazýmý tamamlak zor oluyor geciktirdiðim için özür dilerim. Devamý gelecek.
Görüþlenirini ve eleþtirilerinizi feyzanurar10@gmail.com adresine mail atarak bildirmenizi rica ediyorum.