aşk;
gülüşümüydü aşk,
yoksa ses tonumuydu
fırtınaları canlandıran
kımsesızlık tarlasına ektıgı
yalnızlık tohumlarıylamı can bulurdu
bılemedım;
ama yangını bılıyorum
bır nefes ıle baslayan
karanlık gecelerde alevlenen
ay ışıgı idi
ne dusler kurabıldım
ne hayallerı yangına verdım
fırtanalara suruklenen
bir gemi misali
yalnızdım
sensız ve sessızdım
aşk
sırdasım idi
buhranlı gecelerıme
sessız bır tutku idi
senlı veya sensız
türkülerimin
namesiydi
aşk
varlıgı yokluga donusturen bır nehırdı
içinde boguldugum
ve sukunetıydı gozyaslarımın
ruhumu usulca yakısıydı aşk
ve sessızce fısıldamasıydı kalbıme....