Kafamýzý kaldýrýp neden bakarýz gökyüzüne? Kimilerine ulaþabildiðimiz ancak çoðunluðuna ulaþamadýðýmýz parlayan ateþ toplarýna, içgüdüsel olarak, sergilediðimiz bir saygýyý mý gösterir bu, yoksa milyarlarca yýl önce meydana gelmemizi saðlayan ana kaynak olan yýldýz tozlarýnýn oluþtuðu yere, evimize dönme istencimizi mi simgeler. Ya da sadece eþsiz güzelliklerine bizi baðlamalarýdýr, baþýmýzý yukarýda tutan. Ya da, ýssýz karanlýðýdýr gözlerimizi ona kenetlememizin sebebi. Her þeyi bilen, her þeyin farkýnda olan karanlýða; dizginlenemeyen bir güzellikte gözlerimizin önünde serili duran ancak anlamlandýrma çabasýna giriþmediðimiz karanlýða; ýssýzlýkta devinen kütleleriyle, kendine bakabilenlerin yalnýzlýðýný ve de küçüklüðünü depreþtiren karanlýða baðlanmamýzdýr sebep belki de.
Sebep her ne olursa olsun, bir gerçek var ortada. O da; onun olaðanca enginliðiyle, ellerimizle olmasa da düþüncelerimizle ulaþabileceðimiz bir mesafede, yýldýz iþlemeli siyah elbisesiyle biz çocuklarýný kucaðýna çaðýrýyor olmasý.