Sevgili Peyami

Benden sana ilk satýrlar, ilk dertleþme, ilk sesleniþ belki de. Yorgun cümlelerin taþýyabildiði kadar hayatý, kambur harflerin sýrtýna vurup, öksüz kelimelere özgürlük bahþetmeye aday bir þaþkýn iþtiyakýyla huzuruna geldim. Baðýþla ne olur. Yaþlý dünyanýn hastalýklý soluðuna gizlenmiþ aldanýþlarýn, bilmem kaç bininci tekrarýnda dönüp duran zavallý bir ruhun sersem dokunuþlarýna maruz esrik bir güncenin itilmiþliðinde, yolunu bulmaya çalýþan bir seyyahýn heybesinden dökülen ucube yalnýzlýklara dair birkaç kelam kim bilir?

Ölüyoruz Peyami, öldürüyoruz. Kan yorgunu düþler, kan-ter içinde sabahlara uyanýyor, merhamet edemiyor, üzülemiyor, uzanamýyoruz acýlara. Ahlarýmýz, kinimiz, merhametimiz bir efektten ibaret. Bir hayal âleminin ürkütücü atmosferine yenik düþen sokak itleri kadar hazza düþkün, leþ peþine düþmüþ sýrtlanlarýn hücumuna uðramýþ düþüncelerin iþgaline maruz haleti ruhuyemizle nereye kadar gider bilmem.

Bazen çocukça bir oyunda kýrýlmýþ bir bebek kolu kadar anlamsýz, zaman zaman yýkayýp süsleyip baþköþeye koyduðumuz oyuncak arabamýz kadar deðerli bir kardeþlik keyfiyetiyle… Sevincik delisi zamanlarýn vitrinlik gösterilerine matuf bir biblo gibi her gelene gösterdik bazýlarýný… Bazen tavan arasýna atýp terk ettik diðer yarýsýný. Yapmacýk, çýkarcý ve günü kurtarma kaygýsýyla ne yazýk. Ve her defasýnda hiçbir þey olmamýþçasýna alttan almasýný bekledik bir sonraki oyuna kadar. Parlattýk kullandýk, incittik. Hakaret ettik, merhamet ettik, sevdik, tekmeledik. Ne dayanýlmaz bir kargaþa, ne korkunç bir trajedi Ya Rabbi!
Yorulduk. Ruhumuzdaki yýkýntýlar arasýndan bir parça sevgi aramaktan yorulduk. Unuttuk sevgiyi, sevmeyi unuttuk. Kaybolduk dehlizlerde insanlýktan kovulduk.
Duru bir düþünce dünyasýnda gerçeðe uyanmak, insanlýða dönüþ ikliminde sevgiyle buluþmak üzere hoþça kal. 20.12.2015

Âdem