- Merhaba.
-Merhaba.
-Nasılsın?
- iyidir.
- !
-- ?
- Kim?
-Efendim?
-Kim?
- Ne?
- Kim iyi?
- Ben.
- Sen mi?
- Evet, ben.
- Ama, "O" dedin.
– “O” mu dedim?
-Evet , ben, O'nu sormadım ki. Seni sordum.
- Ben, "O" demedim.
- Dedin.
- Öyle bir şey demedim.
- Ama "İyidir" dedin.
- Evet. “İyidir” dedim. Yani "Ben," demek istedim.
- Öyle mi?
- Evet.
- O zaman "İyiyim" demen gerekiyordu.
- Yine anlayamadım?
- Bak şimdi: Ben, sana “Nasılsın?” diye sordum.
- Evet.
-Sen bana “İyidir” dedin.
-Evet, ne var bunda?
- Yanlış cevap verdin.
- Nasıl yani?
- Yani, nasılsın sorusunun cevabı "İyidir" değil, "İyiyim" olacaktı.
- Ne fark eder ki?
- Çok şey fark eder. "İyidir" deyince "O iyidir" anlamı çıkıyor. 3. Teklik şahıs oluyor.
Oysa ben 1. Teklik şâhısa sordum. Yani sana. Doğru cevap “ben” şeklinde olmalıydı.
O nedenle “İyiyim” demelisin. "İyiyim" deyince "Ben, iyiyim" anlamı çıkıyor. Burada da
1. Teklik şahıs cevap veriyor. Yani sen. Zaten, ben de seni sordum. O’nu sormadım.

- Öyle mi?
- Evet. Aynen öyle.
-Özür dilerim. Herkes öyle konuşuyor.
- Herkes hata yapıyorsa bizim hata yapmamız gerekmez.
Lütfen, Türkçeyi güzel ve doğru kullanalım.