Korktuğum fakat özlediğim geçmişimin köreltilmiş duyguları, şu sıralar sivriliyor ve batıyor aciz bedenimin her yanına.

Gecenin şu saatlerinde. ..

Ay ışığı, derinlere gömülmüş, hem somut hem soyut nitelikli bir fotoğrafı getiriveriyor gözümün önüne.

Karartmayı reddettiğim son fotoğraf.

Kısık gözler, devamı gelecekmiş gibi bana bakıyor.

Gitsem yanına ellerimi tutacakmış ve bir daha bırakmayacakmış gibi..

Uyku, sonlandırıyor bu isyanı.

Günün herhangi bir saatinde, fotoğrafın çekildiği yerde oluyorum aniden. Karakter farklı, gözler aynı, bana bakıyor.

Aydınlık bir ışıkmışım gibi o gözler bana kısılıyor.

Hayatımı sonlandırma kararını alıyorum, veda öpücüğünü alıyorum.

Gidemiyorum.

Öldürdüğüm tek şey, ölmeyeceğini idda ettiğim duygular oluyor.

Ben yine savaştan yorulmuş bedenimi, askıya asıyorum.

Ruhum tutsak kalmaya alışkın değil,
gidemiyorum..