Yarasalar uçuşuyor şehrin her bir tarafına, gecenin lacivert karanlığında.

Özlediğim serinlik, bulutların yumuşaklığında gizli.

İnsanların susmayan ağızları yoruyor bu insanı,

İnsan gibi insanlığından bıkmış kambur sırtlı ruhları.

“İntihar düş çizgisi” diye bağırtıyor yüksek camlı binalar, yorgun adamları.

Yorgun kadınlar ise, gün doğumunda bambaşka koyunlarda,

Benliğini çalmış adamların yollarını gözlüyor.

Ezandan korkan çocuklar, öğle sıcağındaki parkları özlüyor.

Tüm bu aklı başında olan canlıların iç yarası gökyüzü,

Kıskanıyorlar aynaya baktıklarında o kadar aydınlık olmayan yüzü.

Bir avuç içi kadar karmaşık,

Bir poşet kadar saydam, içi boş hayatları atamıyorlar bir kenara,

Oyamıyorlar, tanrı gibi boş bakan bir gözü…