Eskiden birbirimize üst üste dizipte oymadýðýmýz dokuz taþ kadar yakýndýk. Akrabalar, kardeþler, komþular, öylesine tatlý, sevimli sýcacýktý yuvalarýmýz. Annemizin sesi yankýlanýrdý ara sokaklarda, hol boþluklarýnda , pencere kenarlarýnda...
"Yemek hazýr hadi gelin" diye, yahut "akþam ezaný okunmadan evde ol babandan önce eve gel" diye... Kömür kamyonu gelince mahallenin tüm çocuklarý bir olurduk. En büyük kömür parçasýný taþýmak, o evin en büyük yükünü kaldýrmýþ olmakla eþdeðerdi. Bahar gelince kavak aðaçlarýnýn polenleri kar yaðmýþ hissi verirken, sürekli çekyat altýna dolmasýndan mütevellit "evi daha yeni sildim, kilimleri daha yeni silkeledim açmayýn þu pencereleri" diye sitemkar konuþan Ablamýn ayný zamanda sobayý kaldýrmadan evvel tenekenin dibinde kalan son kömürleri tutuþturarak ýzgara telinin üzerinde kýzarttýðý ekmeklerin kokusu dolardý odalara... Sobanýn üzerinde kaynayan çamaþýr kazanýna ve kýþa güle güle dercesine ýslýk çalan güðümün o ince tiz sesine, gecenin karanlýðýnda körüklenen birden deli gibi yanmaya baþlayan sobanýn borularý kýpkýrmýzý olurken gece lambasý hissi veriþine hayran kalýrdýk. Sýçrayan kývýlcýmlarýn yangýn çýkartacaðý endiþesiyle sobanýn önünü kapattýðýmýz, annem görmesin diye naylona düþen köz yanýklarýnýn üzerine kilimi biraz daha çekipte yok etmeye çalýþtýðýmýz, dereye külleri dökmeye giderken rüzgardan üstümüze baþýmýza uçuþan küllerden korunmaya çalýþýpta bir türlü baþaramadýðýmýz her seferinde üstümüzü silkeleye silkeleye eve dönmek zorunda kaldýðýmýz o günleri yaþadýk bir zamanlar. Bizim evlatlarýmýz bunlarý yaþamadý hep çile çeken anne babalar, aman evladým bu çileyi çekmesin diyerek yeni keþifler yaptý yeni buluþlara imza attý. Ama her yeni buluþ aile kavramýný ortadan kaldýrdý. Þimdilerde kalorifer peteklerindeki sahte sýcaklýklarda ýsýnmaya çalýþýyoruz, herþeyin sahte olduðu bir dünyada sahne alýyoruz. Karþýmýzdakinin yüzünü dahi görmeden sohbet ederken, gerçek olmayan ifadelerle (😑😞😠) duygularýmýzý sahneliyoruz.
Bir "hadi" kelimesinin dahi onlarca söyleme þekli varken sadece niyet okuyuculuðu yaparak karþýndakininin sesini duymadan gözlerine bakmadan Ne söylediðini anlamaya çalýþýyoruz. Çoðu kez yersiz kýrýlýyor çoðu kez boþa sinirleniyor çoðu zamanda tamamen kopuyoruz. Oysa ki evlerimizin pencereleri her sabah, sahte olmayan gerçekten doðan 🌤güneþe açýlmaya devam ediyor... sadece özümüzü, öykümüzü, merhamet ve sevgimizi, birlik ve beraberliðimizin yanýsýra birbirimizin yüzünü ve bize karþý gerçek gülüþünü unutmayalým. Zira müminlerin bayramý Cuma. Bayramýn sevinci ise birbirimizin gözlerinin içindeki gülüþlerde saklýdýr.

Bayram tadýnda tebessümleriniz,
Hayýrlarla dolu Cumalarýnýz olsun inþallah

Makale: Ayþe Özyýlmaz Daðcý
18 Kasým 2006 Cuma sabahý