Bir nimettir gençlik; kul hakkýna girmeden herkesin kapýsýný çalan, kimileri için baþarýya giden yol, kimileri için ab-ý hayat, kimileri içinse zehrolan. Gençlik; kullanmasýný bilene hayallerini gerçekleþtirmeye vesile, diðerlerine ise sadece geçici bir eðlence…
Damardan fýþkýrýrcasýna akan hýrçýn kan, niyetine göre istediði yere uçmakta olan kuþlara kafa tutabilme, dünyanýn çeþit çeþit renklerini görebilme yetisi ve meleklerin bile özendiði kutsiyet saklý gençlikte… Bu yüzdendir ki gençlerin omuzlarýnda yükselmiþtir vatan, sancak, birlik beraberlik yani tüm insanlýk!
Gün gelecek sancaklar yeni bayraktarlarý gözleyecek, yetimler baþlarýný okþayacak müminleri bekleyecek ve o gün geldiðinde; “Nerede bu topraklarýn bekçisi?” diye soracaklar: Ýþte o gün, tüm baþlar gençlere dönecek:
“ Bir gençlik, bir gençlik, bir gençlik...
‘Zaman bendedir ve mekân bana emanettir!’ þuurunda bir gençlik...” olacak o günlerin sancaktarý. O gençlik þunlarý da bilecektir elbette:
Vataný korumanýn yolu sadece cepheye dökülüp savaþmak deðil,
kimi zaman yazmaktýr hakikati,
kimi zaman okumaktýr kâinatý,
kimi zaman susmaktýr yerinde,
kimi zaman boyun eðmemektir zalime!
Gençlik görmesin savaþlarý mazide,
ertelemesin amellerini atiye,
uzak deðil manevi cephe…
Gençlik kalemi silah, kâðýdý cephe olandýr,
bu yüzden gençlik amellerin en büyük silahýdýr…
Bir gençlik vardýr hayallerimde, o gençlik ki zulme göz yummayan, harama el uzatmayan, haksýzlýk karþýsýnda susmayan, kendine söylenenleri önce vicdan süzgecinden geçiren ve þehitlerinin adýný gururla omzunda taþýyan…
Bir gençlik ki bu vatanda ayak bastýðý her karýþ topraðýn, soluduðu her havanýn hakkýný veren, vataný yücelten ecdadýnýn gözünü arkada býrakmayan…
Bir gençlik ki davasýnýn þuurunda, gün doðmadan vataný için doðan, dilinden tekbir, gönlünden iman eksik olmayan; emir dahi olsa vicdanýný unutmayýp her daim doðrunun yanýnda olan, yaptýðý iþi yarýna ertelemeden, yarýn için bugünden çalýþan, dava adamý olmaya aday bir gençlik…
“Çöllere sürülsen kanýnla aðaç yetiþtireceksin. Kutuplara sürülsen ýsýnla sebze yetiþtireceksin. Yeþilliði sevmeyen olacak yakacaklar, yýkacaklar. Sen bunu sabýrla seyredeceksin.”
Ýþte þuurlu gençlik; sen nerede ve ne durumda olursan ol; ilim irfan daðýtmaktan vazgeçmeyecek, emeklerini topraktan yabani ot gibi söküp atsalar da usanmadan tekrar dikecek, güzel iþlerin için bütün yollarý kapatsalar da yeni yollar inþa edecek, zalime direnecek ve her þeye raðmen Hakka ve hakikate sýðýnmayý unutmayacaksýn…
Bu topraklarýn genci; zalime olan kinini imanýyla bileyen, yüzünü þeytana deðil Kâbe’ye çeviren, zulüm, yalan, dolandýrýcýlýk, haksýzlýk kelimelerini lügatinden silip haksýzlýða deðil Hakk’a tapandýr.
Bu topraklarýn genci; dünyaya nizam veren, dilsizken zalime ‘dur’ diyen, saðýrken kilometrelerce ötedeki mazlumun sesini duyabilen, göremediði halde dünyanýn diðer ucundaki yardýma ihtiyacý olan kardeþlerinden haberdar olandýr.
Gün gelecek soracaklar bu gençlik nimetiyle neler yaptýðýný, soracaklar bu vatana sahip çýkýp çýkmadýðýný, soracaklar ne için savaþtýðýný? O zaman anlayacaðýz omzumuzda taþýyacaklarýmýzýn gençliðe zehir gibi iþleyen maske ardýnda saklanmýþ þeytanlarýn deðil, bizim için canýný, hayatýný, hatta gençliðini feda eden þehitlerimiz olmasý gerektiðini… Onlar bizim için, yani gençlik için kendi gençliklerinden feragat etseler de biz onlarýn adýný arþta tutmak adýna neler yapýyoruz sorgulamalýyýz! Sorgulamalýyýz bizim önümüze altýn tepsiyle sunulanlarýn ne niyetle yapýlýðýný, ekranlardan bize nelerin aktarýlmaya çalýþýldýðýný… Gençliði tecrübe edenler biliyor gençliðin önemini, bundan sebep onlarýn niyete göre ameli; ya yeþertmeye onlarý ya da zehirlemeye…
“Can taþýma liyakatini, canlarýn caný uðrunda can vermeyi cana minnet sayacak kadar gözü kara ve o nispette strateji ve taktik sahibi bir gençlik...”
Çanakkale’de cephede savaþan on altý, on yedi yaþlarýnda pýrýl pýrýl gençler vatan için, hilal için mabetlerine haram el deðmemesi için kanlarýný helal ettiler. Bizden istenen de ayný niyet üzerine feda edebileceklerimizin olmasýdýr. Onlar mabetlerine haram el deðmesin diye savaþtý; lakin o haram el bize ekranlardan ulaþtý.
Kendimize uzak gördüklerimiz, davasýnýn peþinde koþmuþ pak alýnlý, pak niyetli simalar bizden uzak ufuklarda deðil, evvela onlar da bizim gibi gençti. Güller, menekþeler, sümbüller, vataný için açan tüm çiçekler kitaplardan, hitabelerden, dizelerden biz gençliðe haykýrdý. Eðer umut ile iþlenmiþ, beklenti içerisindeki bu sözler bizim için sadece kelime öbeklerini temsil ediyorsa çok büyük bir ziyan içerisindeyiz demektir.
“Allah-u Teâlâ gençliðini taatla geçirenleri sever…” (Kenzül-Ýrfan 193)
Bir gençlik kaymasýn ellerimizden; bakýþlarý ekranlarda, gönlü haramlarla mühürlenmiþ, büyüklerine saygýsýný yitirmiþ, sorumluluklarýný yarýna ertelemiþ, bilincini kaybetmiþ... Bu gençliði kaybetmemek için köklerimizi her daim ilim suyuyla taze tutmayý, azmimizi diri, davamýz uðruna yaþamayý vizyonumuz edinmeliyiz.
“Surda bir gedik açtýk; mukaddes mi mukaddes!
Ey kahpe rüzgâr, artýk ne yandan esersen es!”
Bir genç olarak, vatanýmý, milletimi, dinimi, hilalimi arþa taþýmak adýna gençliði elimizden söküp almaya çalýþanlarýn inadýna; geçmiþinin þuurunda, geleceðinin bayraktarý olmayý kendine dava, hatta mezarýnda kefeninden daha yakýn bilen yoldaþým:
Unutma ki genciz, unutma ki baþaracaðýz, unutma ki yarýnlara, bu vatanýn her karýþ topraðýna biz sahip çýkacaðýz!