ÇAÐDAÞ ULUSALCILIK NEDÝR?
     
Teknolojik araç ve imkanlarý kullanmak, bir halkýn ya da toplumun çaðdaþ ulus olduðu anlamýna gelmemektedir. Ayný þekilde devlet olmakta uluslaþmak için yeterli deðildir.
Çaðdaþ uluslaþmanýn temel anlamý; iç içe ya da belirli sýnýrlar dahilinde zorunlu birliktelik kurmuþ halklarýn, birbirlerinin temel insani haklarýný tanýyýp barýþ içerisinde yaþamasýyla ancak mümkündür.
Özellikle Ortadoðu’da yüzyýllardýr din, mezhep, ýrk, sýnýr, çýkar ve siyasi çatýþmalarýn hýz kesmeden devam etmesi, bölge devletlerinin çaðdaþ ulusalcýlýktan ne kadar uzak olduklarýný kanýtlamaya yetmektedir.
Belirtilen mantýk çerçevesinde bölgede egemen olan her ýrk, din ve siyasi yapý, diðerlerini sürekli baský ve zulüm altýnda ezmeleri neticesinde, yaþanan çatýþma ve olaylar, artýk eski yapay ulusalcý devletlerin daha fazla ileri gidemeyeceklerini göstermiþtir.
Çünkü çaðýn saðlamýþ olduðu teknik, bilgi ve kolay iletiþim, yapay ulus devletlerin tüm yalan ve hilelerini olduðu gibi deþifre etmektedir.
Örneðin herhangi bir bitkinin yeþerip çiçek vermesi için nasýl ki uygun toprak ve iklimin varlýðý þart ise, bir toplumun çaðýn þartlarýna göre gerçek bir ulus olmasý için de, hayal ürünü olan tüm soyut þovenist saplantýlardan arýnarak, pozitif bilimsel düþünce yapýsýný ilke edinmesine baðlýdýr.
Çaðdaþ pozitif bilimsel düþünceyi gavur ve þeytan iþi diyerek lanetleyip, arkasýndan bu düþüncenin icatlarýndan yararlanarak yaþamak, iki yüzlülük ve sahte ulusalcýlýktan baþka bir anlama gelmemektedir.
Kýsa bir tarih ve sosyolojik inceleme yaparak, dünya yüzünde yaþayan insanlarýn hangi aþamalardan geçerek, çaðdaþ ulus toplum olduklarýný daha net anlamaya çalýþalým.
Bilindiði üzere insan türü M.Ö. 165 milyon yýllarýnda Homo Sapienslerin küçük gruplar þeklinde, maðara ve aðaç kovuklarýnda yaþayarak sosyalleþmeye baþlamýþlardýr. Daha sonra M.Ö. 65 bin yýllarýnda Avcýlýkla (Paleolitik) birlikte, bu küçük gruplar biraz daha çoðalmalarý sonucunda, yaþamlarýnda ilerleme ve deðiþimler yaratmýþlardýr.
Paleolitik çaðdan itibaren yaklaþýk aradan geçen 50 bin yýl sonra, Neolitik aile düzeni ve tarýmsal üretim yaþam biçiminin gerçekleþtiði görülmektedir. Tarým ve toplayýcýlýkla baþlayan yaþam, insan bilincinde büyük düþünce ve zekâ geliþmesini yaratýp, ailenin kan baðýna dayanan köy topluluklarýný oluþturmuþtur.
Bu aþamadan sonra insanlar köy, kasaba ve ilk þehirsel yaþama adým atmalarýyla, daha çok soyun uzantýsý olan anaerkil akraba, din ve ekonomik iliþkilerle birbirine baðlý Aþiretsel (Feodal) sosyal düzene geçmiþlerdir.
Ýfade edilen bu dönemler içerisinde, ananýn soyuna ve yönetimine baðlýlýðýn dýþýnda, üstün millet, üstün din, üstün dil ve üstün ulusun varlýðýndan kimsenin bahsetmesi mümkün deðildi. Çünkü kan baðýyla akraba aþiretçiliðine dayanan yaþam þekli, adeta sýnýrlarý geniþlemiþ akraba aileler konfederasyonu anlamýna gelmekteydi.
Gerek doðal kaynaklarýn daha akýllýca deðerlendirilmesi, gerekse ilkel (Pro) bilime dayalý çalýþmalarýn ilerlemesi, insan nüfusunda önemli bir artýþý saðlamýþtýr.
Çoðalan insan nüfusunun kontrolü ve mevcut yaþam olanaklarý, yeni bir düþünce ve sosyal sistemin var olmasýný zorunlu kýlmýþtýr. Bu sosyal çatýnýn adý; din temelli Milliyetçilik olmuþtur.
Din ve soylularýn birleþtirdiði insan topluluklarý, uzun süre milliyet þemsiyesi altýnda yaþamýþ olsalar da, kendi ana dil kültürüne dayanan ulus olma bilincine henüz kavuþmuþ deðillerdi.
M.Ö.2.yüzyýlda Çinliler tarafýndan kâðýdýn icat edilmesiyle, dünya toplumlarý içerisinde okuma ve yazmanýn geliþmesi, halklarýn ana diline dayanan kültür duygusunun uyanmasýnda önemli bir dönüm noktasý olmuþtur.
Böylece el yazmalarýna dayanan eðitim ve okuma bilimi geliþtikçe, dünya toplumlarý din, soy ve dilin de içerisinde yer aldýðý özsever (Narsist) feodal millet olma düþüncesini iyice yükseltmiþtir.
Gelinen bu aþamada dinsel ve askeri gücü elinde bulunduran halklar, diðer birçok halk ve toplumlarý hem din açýsýndan hem de dil bakýmýndan derin bir asimilasyona tabi tutup kendi aralarýnda eritmiþlerdir.
Ýþte Millet kelimesi; dilimize Arapçadan geçmiþ olup, Arapça- milla þeklinde olup, din ve mezheplere baðlý cemaati ifade etmektedir. Arami /Süryanicede ise Mela ifadesiyle (Lügat) dil anlamýndadýr. Millet ya da milli toplumsal olgu, diðer toplumlarda da kendi dil ailelerine göre benzerlikler taþýyýp daha çok anadil açýsýndan önem kazanmýþtýr.
Özellikle Müslüman toplumlarda Arap Ýslam din ve dilinin baskýn olmasý neticesinde, bu topluluklarda millet kelimesi Arapçada ifade edildiði gibi daha çok din ve mezhepsel olarak birbirine baðlý topluluklarý içermektedir. Orta Çað’da insan topluluklarýný bir arada tutmak ve kontrol etmek amacýyla, “Millet” feodal düþünce þekli, en büyük sosyal yönetim etkisine sahip olmuþtur.
Diðer taraftan Orta Çað’ýn son dönemlerine doðru Alman asýllý Johannes Gutenberg’in matbaayý icat emesiyle, dine baðlý yönetilen toplumsal yapý, yavaþ yavaþ deðiþim göstererek çaðdaþ uluslaþmaya doðru evrilmiþtir.
Matbaanýn geliþmesiyle birlikte anadile dayanan kültürün temel belirleyici faktör olmasý, ayný zamanda coðrafi ve jeolojik araþtýrmalarla birlikte, gerçek ulus toplum olma düþüncesi her geçen büyük bir önem kazanmýþtýr.
Ýfade edilen pozitif bilimsel çalýþmalar ýþýðýnda, eski din ve soy üstünlüðüne dayanan millet olma düþüncesi, ilk önce Avrupa ve Batý toplumlarýnca terk edilip, Çaðdaþ ulusal toplum olma yolunda ilerlemiþlerdir.
Ýlk önce Avrupa ve Batýlýlar tarafýndan yaþama geçirilen “Çaðdaþ Ulus ya da Ulusalcýlýk” ilkelerini kýsaca þu þekilde sýralayabiliriz.
1-Her þeyden önce bir üst ulus dilin meþruiyetiyle birlikte, diðer azýnlýk halklarýn anadillerini yaþatmasýný saðlayan resmi hukuki toplumsal sözleþmenin yapýlmasý.
2-Uluslarýn kendi kaderlerini ve birden çok halklarýn yaþadýðý devletin, gerçek ulus yolunda ilerleyebilmesi için din ve devleti birbirinden ayýran “Laikliðin” kabul edilmesi.
3-Dinin pozitif bilimsel çalýþmaya engel teþkil etmemesi için, din ile bilimin ayrýþtýðý “Sekülerizm” ilkesinin kabulü.
4-Orta Çað’dan kalma zorunlu din eðitim anlayýþý tamamen ortadan kaldýrýlýp, inanan ve din eðitimi almak isteyen kiþilere bu eðimin verilmesinin kabul edilmesi.
5-Siyasal, sosyal, ekonomik. Etnik ve politik açýdan her türlü üstünlük taþýyan düþünceler, temel insan haklarýna dayanan Anayasal ilkelerle ortadan kaldýrýlmasý.
6-Þiddet içermeyen ve kiþileri rencide etmeyen siyasi düþüncelere, faaliyet yürütecekleri gerekli yasal haklarýn tanýnmasý.
7- Ülkenin ekonomik gelir daðýlýmý baþta olmak üzere eðitim, saðlýk ve diðer tüm hizmetlerin herkese eþit þekilde sunulmasýnýn anayasal hak ve güvenceye baðlanmasý; modern ulusalcýlýðýn baþta gelen en temel ilkeleri olmuþtur.
Bunlarýn dýþýnda üstün, din, üstün ýrk, (Millet) ve üstün siyasi düþünce saplantýsýyla yaþayan toplum ve ülkeler, ne kadar modern teknik ve araçlarý kullanýp ekonomik imkanlara sahip olsalar da, asla modern ya da çaðdaþ ulus sayýlamazlar.
Çünkü çaðdaþ ulusalcýlýk her þeyden önce, bir ülkenin iç barýþýný saðlamasýnýn yanýnda, din ve ýrkçýlýða dayanan hayal ürünü þovenist düþünce yaþam bilincinden tamamen arýnmasýyla mümkündür.
Bölge ülkelerinde sürekli din ve ýrk milliyetçiliði adýyla iç ve dýþ çatýþmalar devam ettiðine göre, demek ki bu ülkelerin ulusalcýlýklarý yapay ve bilimdýþýlýktan baþka bir þey deðildir.
Pozitif bilimlere göre düþünen kültürlü toplumlar, sürekli hayalcilik ve herkesten üstünlüðe dayanan düþüncenin, ulusalcý olduðu asla söz konusu dahi edilemez ifadesinde bulunmaktadýrlar. Ýþte çaðdaþ olanlarla, çaðdýþý ulusalcýlýðýn geliþim ve yaþam tarihçesi kýsaca bu temele dayanmaktadýr. Asýl deðerlendirme okuyucularýn taktiridir.

Cemal Zöngür