-Beyefendi, izin verirseniz masanýzda oturabilir miyim?
-Rica ederim, buyurun hanýmefendi.
-Gerçi bu mekandaki masalarýn çoðu boþ, buna raðmen benim burada oturmak istememe bir anlam verememiþ olabilirsiniz.
-Sebebini bana açýklamak zorunda deðilsiniz.
-Yoo hayýr, açýklayacaðým. Adýnýz Kemal deðil mi?
-Evet. Nereden biliyorsunuz? Daha önce tanýþmýþ mýydýk? Ben sizi hatýrlayamadým. Gerçi gözlüðümü takmýþ olsaydým, daha iyi görür ve belki hatýrlayabilirdim... Sahi, nereye gitti bu gözlük? Az önce burnumu acýtýyor diye çýkarmýþtým. Ay Allah, iþte hep böyle olur, bir þey lazým edince kolay kolay bulunmaz.
-Bulursunuz, acele etmeyin. Ben size kendimi þöyle hatýrlatayým: Geceleri gökyüzüne baktýðýnýzda ne görürsünüz?
-Ah buldum gözlüðümü, ceketimin cebine koymuþum; halbuki takmadýðým zamanlarda hep boynumda asýlý dururdu! Bir dakika takayým þunu, þimdi oldu. Sizi daha iyi görüyorum. Geceleri gökyüzünde ne mi görürürüm? Yýldýzlarý, evet evet Yýldýz... Sensin, evet Yýl... Yýldýz, Yýldýz... Sensin! Bunca seneden sonra, sen þimdi karþýmda oturuyorsun. Ýnanamýyorum. Sen Yýldýzsýn!
-Evet benim, tam 34 seneden sonra gene beraberiz.
-Doðru. En son görüþmemiz 34 sene önceydi, çok iyi hatýrlýyorum. O günü hiç unutmadým.
-Geçen 34 sene içinde neler yaptýn? Anlat biraz.
-Evlendim.
-O konuþtuðun, aþýk olduðun çocukla mý evlendin?
-Konuþtuðum doðru ama aþýk olduðum yanlýþ.
-Ben öyle sanýyordum. Ve þimdi itiraf edeyim: Ben de sana aþýktým ve o son buluþma gününde sana açýlacaktým. Yapamadým, reddedilmekten korktum. Hatýrlarsan laflarý geveleyip durdum, bir türlü seni sevdiðimi söyleyemedim.
-O gün ben de söyleyeceksin diye umutla bekledim. Çünkü ben sana aþýk olmasam da beðendiðim, saygý duyduðum, beni mutlu edebilecek bir erkek olduðunu düþünüyordum. Bir teklifte bulunsaydýn cevabým hemen “evet” olacaktý. Ama o teklif senden gelmedi, gelmedi... Çektin gittin, nereye gittiðini bile öðrenemedim, senden en ufak bir haber alamadým. Birkaç yýl sonra da o adamla evlendim. Hayatýmýn en büyük hatasýný yaptým. Bir-iki sene iyiydi, sonra yapmadýðý rezillik kalmadý. Evliliðimizin daha birinci senesi ondan bir oðlum oldu. Çocuk olunca ayrýlmak daha zor, o yüzden yýllarca o adamýn kahrýný çektim. Ýçki, kumar, kadýn hatta uyuþturucu, þiddet... her þey vardý onda. Doðru dürüst bir iþi yoktu. Babasýnýn durumu çok iyi olduðu için ona yardým ediyordu. Adamcaðýz öldükten sonra, kalan malý mülkü har vurup harman savurdu. Uzatmayayým, bundan dokuz sene önce de öldü. Oðlum da þimdi benden uzakta, Almanya'da yaþýyor. Ýþte geçen 34 yýlýn özeti....Ya sen?
-Senden ayrýldýktan sonra, yurtdýþýnda burs kazanýp orada tahsilimi tamamladým. Okul biitince, birkaç sene çalýþýp Türkiye'ye döndüm ve evlendim. Çocuðumuz olmadý ve üç sene önce de eþimi kaybettim. Hepsi bu...
-Þimdi sen gene söyleyemeyeceksin, biliyorum. Onun için ben sana teklif edeyim: Elini tutabilir miyim?
-Tabii Yýldýz. Bu beni de mutlu eder. Bak, garson geliyor, ne alýrsýn?
-Orta bir Türk kahvesi rica edeyim.
-Bize iki tane orta Türk kahvesi lütfen.
-Baþüstüne efendim.
-Kahvelerimizi içtikten sonra en son görüþtüðümüz o yere yani demiryolu kenarýndaki Çamlýk Çay Bahçesi'ne gidelim mi?
-Gidelim, çok sevinirim. Kemal, ben o günden sonra oraya hiç gitmedim. Aslýnda gitmeyi çok istedim, fakat eski anýlarý hatýrlayýp üzülürüm korkusuyla gidemedim. Nasýl, orasý hep ayný mý?
-Tabii ki o günkü gibi deðil, biraz deðiþti. Mesela adý artýk çay bahçesi deðil, Çamlýk Kafe. Ben, haftada en az bir-iki kere oraya uðrarým. Çünkü bana göre umut, gelecekteki; anýlar ise geçmiþteki sýðýnaðýmýzdýr. Geçmiþin acýlarýnýn, bugünün çerezi olduðunu orada seni düþünürken anladým. Þimdi seni burada görünce ve anlattýklarýný dinleyince de anladým ki bana acý veren hayat deðilmiþ, benmiþim hayatý acýtan. Hayat bana engel koymamýþ, benim kendimmiþ bir engel...
-Böyle konuþma! Kendine haksýzlýk yapma. Kalk gidelim oraya. Geçen 34 yýl için yapacabileceðimiz hiçbir þey yok. Ama geleceðe beraber yürüyebiliriz.
-Evet Yýldýz yürüyebiliriz, öyle yapacaðýz: Geleceðe beraber yürüyeceðiz. Gidelim.