Beklemekten aðaç oldum. Öyle laf olsun diye deðil hakikaten aðaç oldum. Göðsümde bir yara açýldý önce. Sonra kollarýmda ve bacalarýmda. Olmadýk yerlerimde yarýlarak ilerleyen yaþlý aðaç kabuklarý gibiydi yara kabuklarým. Saçlarým ölmekte olan bir aðacýn yapraklarý gibi zayýf ve cýlýzdý. Dökülüyordu. Dökülüyordum.
Seni beklerken aðaç oldu bedenim. Nereye kök salacak olsam gövdesinden kesilecek bir aðaç...
Ne olmuþtu bana?
Seni beklemekten vazgeçtim. Kendime yapacak baþka iþler ve sarýlacak yeni þeyler buldum. Aðaç oldum iþte. Geçen yaz bir yangýndan sað çýktým. Haberin var mý? Aðrýlarým var. Dinmiyor. Sabah sekiz akþam beþ çalýþtýðým bir iþim var. Artýk ailemin içi rahat. Nerde kaldýðýmý ne yaptýðýmý biliyorlar ya mutlular galiba. Hastaneye gidecek zaman bulmakta zorlanýyorum. Patron kafasýna esince akþamlarý da toplantýya çaðýrýyor. Bütün iyi yanlarýna ve özel saðlýk sigortasýna raðmen iþimin, kocaman bir eksiklik hissediyorum içimde. Öyle laf arasýnda þu söylenecek þeyler deðil; seni içimde bir türlü bitiremiyorum. Biliyor musun? Bitmek bilmiyorsun.
Sol bacaðýmdaki nodülden bahsettim mi sana? O da önce küçük bir sertlik olarak geldi elime. Kaç gecedir uyutmayan, bazý sabahlar rengi gittikçe kararan ve acýyan. Gittikçe daha da geniþ bir alana yayýlýyordu ki bacaðýmdaki sertlik, bir doktora gittim. Artan dozlarda ilaçlar kullanarak durdurduk büyümesini. Aylarýmý aldý bu tedavi. Baðýþýklýk sistemim alarm veriyor. Antibiyotikler, aðrý kesiciler. Ama sen bakma hiçbirine. Bu yaþa gelmiþ hâlâ nerede duracaðýný bilemeyen ben. Zorlanýyorum iþte.
“Düþündükçe derinleþtirirsin kafandaki þeyi” dedi çocukluk arkadaþým. Düþündükçe derinleþiyor senden geriye kalan yara. Anladým. Ýnsan bir kere reddedilince anlamalý. Ama keþke daha önce anlasaydým beni bu kadar önyargýlý dinlediðini. Görseydim bana bu kadar duvarlar ördüðünü. “Sarýlacak yeni þeyler bul demiþtin.” Çok aðrýyýnca sol bacaðýma ve aðrýmadýðý zamanlarda aðrýsýz zamanlarýma bile sarýlýyorum. Bilmiyorsun.