Bahçe duvarını aşmıştı aşmasına ama yaklaşınca anladı, ağacın kendisiyle arasına koyduğu mesafeyi aşmaktı en zor olanı. Anladığında sarmaşık, bıraktı uzamayı. Kendisiyle ve toprağı ile barışıktı ağaç ve onun güçlü gövdesinde tutunacak bir yeri olmadığını gördüğünde, o kirli su akan bahçe duvarının dibinde olmayı diledi yeniden. Bu günlük güneşlik bahçede, aşkın olduğu yerde; acı, öfke ve nefret de vardı. Bunu yeni yeni öğreniyordu. Vakit iyice ilerleyip gün tamamen aydınlandığında bahçıvan geldi. Şaşkınlıkla baktı bahçeye. Bu sarmaşık ne ara bu kadar büyümüştü ve nasıl da cesaret edip aşmıştı bahçe duvarını böyle bir gecede. Tatlı uykusu büyük bir acı ile bölündü sarmaşığın. Bahçıvan tam da bahçe duvarını aşan yerinden kesivermişti onu. Hoyrat elleriyle sökülüp koparılmadan önce köklerinden ayrılan yanı ile son bir kez baktı ağaca. Kökü bahçe duvarının dışında kalmıştı. Sarmaşığın kökü aşktı.* Sarmaşık "ah" dedi kimse duymadı. Bahçede gramofonda "blue monday"** çalmaya başladı. Günlerden pazartesiydi. Kadehlere şaraplar döküldü. Sarmaşık "ah" dedi. Ağaç kök salmaya devam etti toprağın derinine. Sarmaşık "ah" dedi. Duymadılar.
Kök saldığı yerden sökülüp atıldığından beri, bir daha bahçe duvarını aşmaya cesaret edemedi. Ama sarmaşığın kökü aşktı ve sarmaşıkla birlikte aşkın kendisi de sökülüp atılmıştı bahçeden. Arka bahçe artık aşksız ve sarmaşıksızdı.

* Sarmaşık kelimesi Arapça'da aşk kelimesinden türetilmiştir. Gerçekten de bir dil bilgisi kuralı olarak sarmaşığın kökü aşktır.
** Blue monday şarkısındaki "blue" kelimesinin anlamı hüzünlü, keyifsiz, can sıkıcı, bunaltıcıdır.
O