Zaman; bir rüzgar hýzýndâ…Düne dair bellediklerimiz dahil, her türlü hâtýrayý, bir bir alýp götürüyor belleklerimizden.
Hele ki o, unuttuklarýmýzdan biri, bir tarihte ülke çapýnda, “Öz yurdunda garip, öz vatanýnda parya!” olduðumuzu, âdeta beynimize perçinleyerek, anlatan bir bilge olsa dahi…
Oysa henüz onu tanýmadýðýmýz, 1950' li yýllarýn ortasýndan; 1960' lý yýllarýn sonuna kadarki, ilk ve orta öðretim yýllarýmýzda, beynimize hep mevcut kurulu düzenin buyurgan sloganlarý ile dopdolu idik ve " imtiyazsýz,sýnýfsýz , kaynaþmýþ bit kitleyiz" masallarý ile uyutulan, itaatkâr ve uslu çocuklar idik. Her sabah okul bahçesinde avaz avaz " andýmýz "ý okuyor,sýnýfýmýza girdiðimizde de zaman zaman : " Atamýz tarih oldu; babamýz Celâl Bayar " nidâlarý ile sýnýfýmýzý inletiyorduk.
Allah’ a þükürler olsun ki, rahmetli ablacýðým, bana 5 yaþlarýnda okuma yazmayý öðretmiþ, H. 1319 tevellütlü (M.1903) rahmetli Kadirî Derviþi olan babam NECÝP Efendi de, daha 6 yaþlarýmda, neyin ne olduðunu bana anlatmaya baþlamýþtý. Tabii bunlarý okulda dile getirmemem ve anlatýlanlara itiraz etmemem kaydý ile…
Ne zaman ki 1960' lý yýllarýn sonlarýna doðru, Üstâd’ ýn Ankara Türkocaðý' nda bir konferansýný dinledik ve de sonrasýnda, BÜYÜK DOÐU dergileri ile tanýþtýk, düzenin suskun, uysal ve tekdüze bir genci olmaktan çýktýk, tarihimizi, dolayýsýyla kimlerin torunlarý ve mirasçýlarý olduðunun idrakine iyiden iyiye vardýk.
Ya onu tanýmasaydýk; ileriki yýllarda, hatta hayatýmýzýn sonuna kadar yaþayacaðýmýz zamanlar ne kadar tatsýz ve monoton olacaktý, bunu þimdi çevremize bir göz attýðýmýzda daha da iyi anlýyoruz.
Vefâtýndan, tam yarým asýr önce ; 1934’ de, 30 yaþýnda iken, ilâhî kaderin hükmü ile, þeyhi Abdülhakim Arvâsî Hz.'lerini tanýyýp;

Bana yakan gözlerle bir kerecik baktýnýz;
Rûhuma büyük temel çivisini çaktýnýz !..
diye hayata geçirdiði beyitinde de belirttiði gibi, büyük bir kiþilik restorasyonu yaþayacaktýr. Bundan sonra, âdeta, baþlayacaðý davâsýnýn kavgasýný, daha sonra bir beyitinde anlatacaðý gibi :
Rahminde cemiyetin, ben doðum sancýsýyým!
Mukaddes emanetin dönmez davacýsýyým!
þeklinde haykýracaktý.
1940’ lu yýllar Türkiyesi, hem Avrupa’ da, hem de ülkemizde yükselen faþizmin hüküm ve etkisi altýnda ve de üstüne üstlük, sürmekte olan, II. Dünya Savaþý’ nýn kâbusu ile âdeta kývranýyordu. Kendisine bizzat verdiði “ Millî Þef “ sýfatýyla hüküm süren Ýsmet Ýnönü’ ye, hiç kimse, “ gözünün üzerinde kaþýn var” deme hakký ve imkânýna sahip deðildi.
Ýþte; daha 14 Mart 1936’ da, imtiyaz sahibi ve baþyazarý olarak; Türkiye Ýþ Bankasý’ nýn maddî desteði ile çýkardýðý AÐAÇ edebiyat dergisinde; o günlerde, her ne kadar, kültür ve sanat alanýnda, ülkenin millî ve mânevî meseleleri üzerine yazýlar yayýnlanýyorsa da, bu yazý metinlerinin satýr aralarýnda ülkeyi yöneten mevcut yönetime de dolaylý bir muhalefet seziliyordu.
Ýkinci Dünya Savaþý’nýn en sýkýntýlý günleri yaþanmaktadýr. Necip Fâzýl Bey, artýk mevcut iktidara muhalif bir dergi çýkarmaya karar verir. 1 Eylül 1943’te ilk sayýsý çýkacak olan Büyük Doðu dergisi, zaman zaman kapatýlýp açýlsa da, özellikle, tek parti yýllarýndaki Ýsmet Ýnönü’ nün þahsýnda, CHP’ ye karþý verdiði amansýz mücadele ile, 35 yýllýk bir dönem içerisinde önemli bir yayýn organý kimliðini kazanacaktý.
Büyük Doðu, siyasî kimliðinin ötesinde, ayný zamanda Türkiye’ de, 1920’ li yýllarda baþlayýp, 1950’ ye kadar devam edecek olan, Ýslâm karþýtý bir Devlet politikasý ile, özellikle o dönem içinde seküler ve Ýslâma bigâne olarak olarak yetiþtirilen gençlere, Ýslâm dinini tanýtan bir okul da olacaktý.
Tabii ki dönemin ceberrut yönetimi, yeni devletin ideolojisine böylesine aykýrý , böylesine muhalif bir yayýn karþýsýnda suskun kalmayacaktý. Dergi, sýkça polis vasýtasýyla toplatýlacak, Bakanlar Kurulu , ya da mahkeme kararýyla kapatýlacaktý.
Kendi kalemiyle, “Millî Þef” in, bizzat adalet(!) daðýttýðý, o günleri þöyle anlatýr Üstâd :
..." Ýnönü, zamanýn Adalet Bakanýnýn çaðýrýp, þu emri vermiþ: " Ne yaparsanýz yapýn, bu adamý bertaraf edin!.." Temyiz mahkemesince bozulan fakat yine mahkemenin üzerinde ýsrar ettiði Türklüðe Hakaret Davasý' ndaki beraat hükmünü, Temyize bu sefer nihai olarak bozdurmak için 1 yýldýr sarfedilen gayreti birdenbire hýzlandýrdýlar. Vaziyet emindi. Doðrudan doðruya politikadan emir almak vaziyetinde kalan o zamanki Temyiz Mahkemesi, bu hükmü nasýlsa bozacaktý. Fakat hemen bertaraf edilmem için bir tevkif bahanesi bulmak lazýmdý. Derhal buldular. Doðrudan doðruya, partiye yönelttiðim bir hücumu hükümetin manevi þahsiyetine yönelmiþ saydýlar ve beni tevkif ettiler. Bu davadan hakimin huzuruna çýkar çýkmaz beraat ettiðim ve salýverilmeyi bekledigim gün, o anda yetistirdikleri Temyiz' in bozma kararý üzerine beni bir mahkemeden diðer mahkemeye aktardýlar…"
Önce, þaibeli 1946 seçimleri ile bir dönem daha zoraki iktidarda kalacak Ýnönü’ ye, milletin 1950 seçimleri ile nihaî tokadýný atmasýnda elbette Üstâd’ ýn cansiperâne akýncý rolü, inkâr edilemez bir gerçektir.
Demokrat Parti döneminde dahi, o ýsrarla, savunduðu davânýn adamýdýr. Ýnanç ve ideallerinden aslâ en ufak bir tâviz vermeyecektir. Bu sebeple de, daha 1952 yýlýnda aldýðý mahkumiyetin cezasýný çekmek üzere yine hapishane hayatý baþlar. Hapis yýllarýnda, en deðerli eserlerinden biri olan, Cinnet Mustatili’ni yazacaktýr. Daha anlaýlýr bir dil ile; Cinnet dikdörtgeni; yani hapishane…
1950-1960 arasý, 10 senelik zaman diliminde Necip Fâzýl ile dönemin baþbakaný Adnan Menderes arasýndaki iliþkiler her ne kadar iniþli çýkýþlý bir seyir gösterirse de, karþýlýklý muhabbetleri kalben hep devam edecektir.
27 Mayýs 1960 darbesi olduðunda ilk tepkisi; “ Yoðurttan bir hükümete; mukavvadan bir amçer saplandý, Hükümet teneke olsaydý, hançer kýrýlýrdý” olacaktý.
Ayný günlerde Demokrat Parti iktidarý mensuplaryla birlikte, o da tutuklanacak, hatta, DP ile olan iliþkileri sebebi ile, Yassýada’ nýn darbe uþaðý sözde hakimlerince, o da yargýlanacak, ve cezasýný , 2 yýl hapis ilçekecektir ..
Menderes ; Yassýada’ da, kendisine biçilen idam cezasýnýn infazý için, Ýmralý’ da daraðacýna götürüldüðünün sonrasýndaki günlerde, Üstâd, o acý ile yazdýðý destansý þiirinde;
“ZEYBEÐÝN ÖLÜMÜ” “Zeybeðimi, birkaç kýzan, vurdular;
Çukurda üstüne taþ doldurdular.
Bir de, ya kalkarsa diye kurdular…
Zeybeðim, zeybeðim, ne oldu sana?
Allah deyip, þöyle bir doðrulsana!
……………………………………….
baþlýklý ve girizgâhlý bu þiiri ile, âdeta acý bir AÐIT yakacaktýr.
1961 Anayasasý’ nýn kabulü ve akabinde sivil yönetime geöilen Türkiye’ de Ýsmet Ýnönü yeniden Baþbakanlýða getirilir. Üstâd, hâlâ cezaevinde mahpustur. O sýralarda bütün þiirlerini “ Çile” isimli kitapta toplar.
1962 ve onu takibeden yýllarda, Türkiye sathýnda vereceði konferanslar, yoðun bir þekilde devam edecektir.
1980 yýlýna kadar gerek gazete yazýlarý, gerekse çeþitli türden eserleri, kitaplar halinde okurlarýna sunar. Ayný zamanda RAPOR ismi ile çýkardýðý dergileriyle, aktüel siyasetin de içindedir.
Ayný yýl içinde, Türk Edebiyatý Vakfý’ nca kendisine Sultânü’ þ Þuarâ ünvâný verilir.
1968 senesinde kaleme alýp, “Vatan Haini Deðil-Büyük Vatan Dostu Vahidüddin” isimli kitabý yayýmlandýktan sonra, defalarca takibata uðrayýp, davalarý beraat ile sonuçlansa da, 1982 yýlýnda Cunta Yönetiminin baþý Kenan Evren tarafýndan, yeniden yargý önüne getirilir ve ilgili mahkeme tarafýndan, 2 yýl hapis cezasýna hüküm giyer. Þayet, 25 Mayýs 1983 günü vefat etmeyip, ayaða kalkabilse idi, 12 Eylül Cuntasý onu bir defa daha demir parmaklýklar ardýna göndermekte aslâ tereddüt etmeyecekti.
Netice-i kelâm, yazýmýzý, davâ arkadaþý merhum Osman Yüksel Serdengeçti’ nin, vefâtýndan sonra onu tarif eden, þu cümlelelri ile bitirmek istiyoruz :
“ Necip, farklý bir adamdý. Ne onun yükseldiði yere yükselebilirdiniz, ne de düþtüðü yere düþebilirsiniz. Sonuna kadar zirve, sonuna kadar derinlik…
Necip Fâzýl, ol kiþidir ki, hakkýnda kolay kolay karar verilemez. Ýnsaný hükümsüz býrakýr. Necip Fazýl; noktasýz, virgülsüz bir adamdý. Ne dur bilirdi, ne durak. Ondaki, hayata hükmetme hýrsý sonsuzdu. Ölürken dahi, yaþýyorum diye sesini yükseltecek bir adamdý. Maðlubiyeti asla kabul etmezdi. Necip Fâzýl öldü.
Ölmeyebilseler Peygamberler ölmez. Herkes þu beylik lafý ediyor: býraktýðý boþluðu kimse dolduramaz. Boþluk býrakmadý ki doldurulsun… Her þeyi doldurdu gitti; kafalarý doldurdu, gönülleri doldurdu. Allah, rahmet eyleye…”

Salih Zeki Çavdaroðlu
25 Mayýs 2020
https://ferahnak.wordpress.com/2020/05/26/sultan-us-suara-necip-fazila-dair-hatirlayabildiklerimiz/