Gördüğümden beri arkadaşım, yoldaşımdır.
Vefasızlığı bilmez, taşır sırlarımı,
anlatmaz kimseye yıllar yılı...
Saatlerce anlatırım,
kimseyle paylaşamadıklarımı paylaşırım onunla.
Bıkmadan dinler, dinler...
Hoşuna gitmezse duydukları, vurur kıyıya, rengi değişir,
o gizemli mavi, oluverir beyazımsı gri...

Ya o güneşle buluşması ? Onunla dansına ne demeli?
Kıskanırım çoğu kez onları.
Ayrılırken bile O'ndan
sarı, turuncu renk cümbüşüdür yaşadığı.
Hüzün yoktur bu ayrılıkta, çünkü az sonra
çocuğunu bağrına basan ana gibi
karşılayacaktır doğacak ayı...
Ardından kucaklaşacaktır yıldızlarla
mehtapta sevgisiyle yakamozları saçacaktır etrafa....

Bilirim çok şey yaşamış, görmüştür, ölümsüzdür de
sevmez karanlıkları.
Bilir tek başına yaşanmayacağını yalnızlıkların da..
Bazen dalgaları vurur kıyıya
ya da kayalara, umarsızca,
sesini duyurmaya çağırıyordur sanki birine, birilerine.
Duyduğumda koşarım yanına, ilişirim yakınına.
Bu kez ben O'nu dinlerim.
Nedenini, neye ağladığımı bilmesem de,
sessizce akıtırım yaşlarımı.
Ta ki o yorulduğunda, sakinleştiğinde
yeni bir gün ağarınca.

Nesrin Göçmen
19/02/2003