Gördüðümden beri arkadaþým, yoldaþýmdýr.
Vefasýzlýðý bilmez, taþýr sýrlarýmý,
anlatmaz kimseye yýllar yýlý...
Saatlerce anlatýrým,
kimseyle paylaþamadýklarýmý paylaþýrým onunla.
Býkmadan dinler, dinler...
Hoþuna gitmezse duyduklarý, vurur kýyýya, rengi deðiþir,
o gizemli mavi, oluverir beyazýmsý gri...

Ya o güneþle buluþmasý ? Onunla dansýna ne demeli?
Kýskanýrým çoðu kez onlarý.
Ayrýlýrken bile O'ndan
sarý, turuncu renk cümbüþüdür yaþadýðý.
Hüzün yoktur bu ayrýlýkta, çünkü az sonra
çocuðunu baðrýna basan ana gibi
karþýlayacaktýr doðacak ayý...
Ardýndan kucaklaþacaktýr yýldýzlarla
mehtapta sevgisiyle yakamozlarý saçacaktýr etrafa....

Bilirim çok þey yaþamýþ, görmüþtür, ölümsüzdür de
sevmez karanlýklarý.
Bilir tek baþýna yaþanmayacaðýný yalnýzlýklarýn da..
Bazen dalgalarý vurur kýyýya
ya da kayalara, umarsýzca,
sesini duyurmaya çaðýrýyordur sanki birine, birilerine.
Duyduðumda koþarým yanýna, iliþirim yakýnýna.
Bu kez ben O'nu dinlerim.
Nedenini, neye aðladýðýmý bilmesem de,
sessizce akýtýrým yaþlarýmý.
Ta ki o yorulduðunda, sakinleþtiðinde
yeni bir gün aðarýnca.

Nesrin Göçmen
19/02/2003