Biz bülbülü hep gül dalýna yakýþtýrýr, ötüþünü de göksel sözlere benzetiriz. Ruhumuzu okþar bu birliktelik. Bülbülün ötüþü ile gülün kokusundaki o mistik ahenk, sanki sevgililerin sarýlmasýndan duyulan haz olur doldurur içimizi.

Halk arasýnda söylenen bir atasözü var, "Bülbülü altýn kafese koymuþlar; bülbül ‘Ah vatan, vah vatan’ demiþ. Bülbülü serbest býrakmýþlar, uçup gitmiþ ve takip ettiklerinde bir çalýya konmuþ. Bülbül ‘Ýþte benim vataným’ demiþ” diye anlatýrlar.

Bir hikâye daha var bülbül ve gülle ilgili. Bu hikâyede de bülbül güle aþýktýr ve ondan kendini uzak tutamaz. Gül ise bülbüle aþýk deðil, ama faydalanmak isteyen bir varlýktýr. Gül, bülbüle kendisine daha çok yaklaþmasýný, hatta sarýlmasýný ister. Bülbül öyle büyük bir aþkla güle baðlýdýr ki, söyleneni yaparken yüreðine batan dikeni hissetmez. Bülbülün kaný bitinceye kadar gül, bülbülü oyalar. Sonunda bülbülün kaný biter ve bülbül gül dalýndan ölmüþ olarak düþer. Bülbülün kaný ile boyanan gül göz kamaþtýran muhteþem bir renge dönüþmüþtür.

Gerçekte de acaba bülbül ve gül ayný mýdýr?

Bülbül sesi çok güzel, ruhu dinlendiren, küçücük ve aptal bir kuþ. Gül dalýna konar mý? Evet. Çalýya konar mý? Evet, bir kaya üzerine konar mý? Evet. Hatta Anadolu'da "Tezek" denilen hayvan dýþkýsýndan yapýlmýþ yakacak yýðýný üzerine konar mý? Evet.

Demem o ki, insan neyi nasýl görmek ve bilmek istiyorsa, her þeyi o kalýba sokmak istiyor. Oysa doða kendi þartlarýný insan algýsýna göre oluþturmuyor. Öyle olsa, sekiz küsur milyar insanýn duygusu, doðayý bugünkünden daha harap bir duruma getirirdi.

Biz kendimizi de, doðayý da, duygu ve düþüncelerimizi de irademizi es geçmeden özgür býrakmalýyýz ki, denge bozulmasýn.

Her hikâye bir ders, ama biz neden ders aldýk ki... Biz derse ders vermeye kalýyoruz. Güneþi bile psikolojik durumumuza göre yönlendirmek istiyoruz.

Sevmek, Allah'ýn doðaya bahþettiði en büyük nimet. Oysa biz narsist tutumlarýmýzla bu muhteþem duyguyu da çarçur ediyor, hakký hak edene vermiyoruz; ya almak istemeyene zorla vermek istiyoruz, ya almak isteyenden türlü yol ve yöntemlerle esirgiyoruz.

Ben, artýk bülbül ve gül gibi birbirini yýpratan aþklarla deðil, birbirini anlayan, birbirini ihmal etmeyen, birbirini kullanmayan ve narsist duygulardan uzak bir aþkla seven kimseler olalým, derim. Ama bilirim ki, bu ben dahil kimsenin iþine gelmez.

Âþýk Sümmani bir deyiþinden bakýn bunu ne kadar güzel dillendiriyor.

"Acep ne þekilde bu gurbet eller,
Yar peþine gitsem bana ne derler,
Herkesin baðýnda öter bülbüller,
Ben gülüm, bülbülüm dalýmda deðil.

Bülbül olsam daldan dala uçmazam,
Haram olsun, yad ellere göçmezem,
Candan geçer, ikrarýmdan geçmezem,
Velâkin irade elimde deðil."

Pahalý bir yalnýzlýðý, ucuz bir kalabalýða tercih etmek... Ýçimizdeki fýrtýna, yine içimizdeki kalýntýlarý savurup temizler mi? Yeniden ayný görkemli acýlardan birer saray yapalým, bin yetmiþ bir odalý olmasa da...

5 Eylül 21
Gölcük