Bosna’da katliamlar oluyordu,
Biz gece yarısı yatağımızdan kalkıp,
Hüngür hüngür ağlarken şiir yazıyorduk.
Onlar katliamı yaşıyordu...

Irak’ta çocuklar ve kadınlar ölüyordu;
Onlar ölümü yaşıyordu,
Biz yine şiir yazıyorduk.
Çünkü acılar boyumuzu aşıyordu,
Bu aciz insan bir yürek taşıyordu...
Afganistan kan gölüydü,
Olanları yazıp, kâğıda dökme günüydü...

Yeter artık, yeter!
Acılar, yoksulluklar, kan ve gözyaşı...
Bu duyarlı yürekler,
Bu kadar acıları kaldırmaz.
Ölen çocukların çok küçük yaşı...
Sanmayın ki
Dünya’da ki hainliklere, kalleşliklere
Kimseler aldırmaz...

Bizler insanlığımızdan utanıp,
Bazı kelimeleri nokta nokta yazıyoruz şiirlere;
Onlar hayvanlıklarından utanmayıp,
(Hayvanlardan özür dileyerek),
Her şeyi döküyorlar acı fiillere...