Gündüz çalýþýp, akþam ortaokulunu ve akþam lisesini bitirmiþtim. Yýllardan 1980 yýlý idi. Akþam lisesinden mezun olup diplomamý almýþtým.

        Dört yýlýk akþam lisesi boyunca hemen her gün okulda çeþitli boykotlar, çatýþmalar, tartýþmalar oluyordu. Çeþitli örgütlerin çeþitli fraksiyonlarý arasýndaki bu tartýþmalara, çatýþmalara pek girmiyordum. Benim amacým sadece ve sadece okumaktý.

        Bütün bir yýl boyunca evde kendi imkânlarýmla, gazetelerin verdiði eklerle üniversite sýnavýna hazýrlanmýþtým. Haziranda da sýnava girmiþtim. Sýnavým fena geçmemiþti. Umutluydum. Yanýlmýyorsam, aðustos ayýnýn ortalarýna doðru sonuçlar açýklanmýþtý. Ve ben, birinci tercihim olan Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Adalet Yüksekokulu’nu kazanmýþtým.

        Bir süre sonra, kazandýðým okula gidip, kayýtlarýn baþlama tarihini, ne gibi evraklar istendiðini falan öðrendim. Ýstenilen evraklarý hazýrlayýp, 12 Eylül 1980 Cuma günü kayýt yaptýrmaya karar verdim. Çok heyecanlýydým. Çünkü ben ortaokulu ve liseyi gece okumuþtum. Sýnava da evde kendi kendime hazýrlanmýþtým Gündüzleri terzi çýraklýðý yapýyordum. Terziliði sevmiyordum ve kurtulmak istiyordum.. Bunun için de tek çarem okumaktý. Ýþte ben üniversiteyi bu çok zor þartlar altýnda kazanmýþtým. Bunun için çok heyecanlý ve çok sevinçliydim. Cuma günün gelmesini dört gözle bekliyordum. Bir an evvel üniversiteli olmak istiyordum çünkü.

        Her sabah iþe gitmek için çok erken uyanýrdým. 12 Eylül 1980 Cuma günü daha da erken uyandým. Çünkü yattýðým odaya, salonda ki televizyonun sesi geliyordu. Ben önce bunun bir rüya olduðunu sandým. Biraz uykum açýlýp, kulak kabartýnca gerçekliðini anladým. Bazen marþlar çalýyor, bazen Kenan Evren’in konuþmalarý geliyordu. “ihtilal mi oldu acaba?” diye kendi kendime soruyordum. “Ha bugün ha yarýn” diyerek böyle bir darbenin olacaðýný hepimiz biliyorduk zaten. Ve sonunda olmuþtu iþte.

        Zorla yataktan kalkýp salona geçtiðimde babam oradaydý ve TRT’yi izliyordu. Evet, ihtilal olmuþtu. Kenan Evren yanýndaki 4 generalle birlikte açýklamalar, bildiriler, emirler, neden yaptýklarýný, neler yapacaklarýný falan anlatýyordu. Beni derinden etkileyen o sözü de söylemiþti en sonunda : “…sokaða çýkma…” yasaðý.

        Okula gidemeyecektim. Kayýt yaptýramayacaktým. Okul yoluma bir tank çýkmýþtý çünkü. O tanký elbette aþamazdým. Çaresiz pazartesi gününü bekleyecektim.

        Pencereden dýþarý baktým. Her gün iþe giden, bakkala giden insanlarla dolan cadde bomboþtu. Caddede hiç kimsenin olmamasý biraz içimi burkmuþtu doðrusu. Biraz da hüzün…

        O gün, devlet memuru olan babam da iþe gitmemiþti. 16.04.2010

Ömer ÖZYURT