“eşik” sözcüğü üzerinde çok düşündüm...neden düşündüğümü, niçin düşündüğümü bilmiyorum... beni bu düşünceye sevk eden şey, yaşadığım evlerin hep eşikli olması mıydı; yoksa şu koca koca çok katlı binaların yarattığı ruh hali miydi, bunu da bilmiyorum...belki de bunlar değildi beni böyle düşündüren şey; bambaşka şeylerdi, bunu da bilmiyorum!..

dedikten sonra; yaşlanmaktan doğan düşünce eşiğini atlamanın getirdiği algılama ve bu algılar üzerine gitmenin açıklaması olarak, eşik üzerine cümleler kurma ihtiyacı duydum belki de!..aslında hayatımıza giren ne çok eşik vardır...doğmak bile başlı başına bir eşiktir!.sonra çocukluktan çıkıp gençliğe varış eşiği derken; ergenliğe alışma çağları!.bu da başka bir eşiktir!.dünyaya yanbakan, aşk denen rüzgarın ardında koşulan o delikanlı zamanlar!..dünyanın nasıl döndüğünü hesaba katmadan, tam da odak noktasının biz olduğunu sandığımız zamanlar!..hem çok güzel, hem korkunç bir hızla yaşadığımız zamanlar!..bu eşiği atladığımızda “ ne çabuk geçti” dediğimiz zamanlar!..”rüzgar gibi geçti” filminde belki aktör, belki artist, belki de figüran olduğumuz zamanlar!..bin bir yüzü ile geçip giden bir devrin bitişi!.pişmalıklar, iyikiler, keşkelerle bezenmiş,o fırtınalı gençlik yıllarımız!.bahar değil, yaza varış!..başka bir eşikten atlama telaşı yani!..

sonsuzluk eşiğidir bu! ona sahip olmak için; karşı cinsle olan yakınlaşma, dünya telaşı olarak tanımlanan düğün/ dernek günleri!..iki ayrı aile kültürü içinde büyüyen iki kişinin bir arada yoğrulmaya çalıştığı insanlık hali!..mayalanma ve geleceğe yeni filizler bırakma çağı!.evlilik denen çapraşık, özverili, zor yıllar!.işler, güçler!..çalış çabala; bacayı tüttürme uğraşısı!.toplumsal değerlerle cebelleşme!..bebek sesiyle duyulan mutluluklar vs...belki de en zor, en bilinmezliğiyle üstümüze binen, katlanmaya çalıştığımız zamanlardır evlilik hayatımız; bilmiyorum!.bu eşiği atlamak için çok düşünmeliyiz bence!.düşündük mü peki; asla!..bütün canlılarda var olan yuva kurma ve bu yolla geleceğe sahip olma duygusu ile aşk engeline takıldık ki; sonuçta düşüverdik başka kapı içlerine!..

işte bu başka, bu yıllar önce kapısından atladığım evde; hep eşikliydi bütün oda kapıları!..atla o yana, atla bu yana!.keşke saysaydım, bu eşikleri kaç kez atladığımı; sayılarım yeter miydi acaba?..kesinlikle yetmezdi!..devam edecek mi peki; bu gidişle devam edecek gibi!.çünkü; yüksek yüksek,kocaman kocaman eşiksiz evler yapılıyor ama, benim oralardan alacağım eşiksiz bir daire alma olanağım yok!..sevgili devletimin fakiriyim ben!.öyle milyon paralarla satılan eşiksiz ev alamam!..

içime işleyen bir durumdur bu!.

geçen gün onca dükkanı olan, başından takkesi eksik olmayan bir ticaret adamıyla, bayağı atıştık!..beni kendi tarafına çekmek için öyle bir dil döktü ki; sormayın gitsin!..siyasi konuştu, bende tık yok!..dini konuştu, bende tık yok!.çay ısmarladı, içtim, bende tık yok!..olmadı kahve ısmarladı, höpürdettim, bende tık yok!..çikolata paketini önüme koydu,yedim, bende tık!..baktı ki olacak gibi değil “ dile benden, ne dilersen” demez mi!.

aha işte tam zamanı dedim; yapıştırdım cevabımı:

madem öyle, eşikli evlerde yaşamaktan bıktım usandım!.yaşım geldi buraya, eşiklerden atlamak zor geliyor, şu kocaman binaların birinden eşiksiz bir dairede yaşamak istiyorum; onu alıp hediye edin bari dedim!..

kesti sesini!..😀😀