17 Aðustos depremini yaþamýþ biriyle minibüste kýsa bir sohbetimiz olmuþtu.

Gölcük'te depremi yaþadýklarýný, kayýnvalidesinin cesedinin bulunamadýðýný, bu yüzden evdeþinin ruhsal bunalým yaþadýðýný ve bu bunalýmdan kurtulamadýðýný anlatmýþtý. Evdeþinin hâlâ annesinden bir haber olup olmadýðýný sorduðunu söylemiþti.

Sesindeki umutsuzluk hâlâ kulaklarýmda. Yüzündeki ýstýrap ve çaresizlik hâlâ gözümün önünde.

Ne söylemem gerektiðini o gün de kestiremedim, bugün de kestiremiyorým.

Deprem dendi mi dizlerimin feri kesiliyor. Gözlerim kararýyor. Nabzým yükselip tansiyonum tavan yapýyor. Nefesim kesilecek gibi oluyorum. Hem kendim, hem ülkem adýna korkuyorum.

Allah kimseye bu tür bir acý yaþatmasýn, diyeceðim, ama kiþisel çýkarlarýn ülke çýkarlarýnýn önünde seyrettiði yönetici ve hükümetler seçilmeye devam edildiði sürece bu acýlarý da görmeye ve yaþamaya devam edeceðiz.

Depremde hayatýný kaybedenlere rahmet, bir iþe yaramayacaðýný bilsem de, yakýnlarýna sabýr diliyorum.

17 Aðustos 23
Gölcük