Ýnsanoðlu yaradýlýþýndan beri seyahat etmiþtir. Tarihini filan bilmem lâkin ilk zamanlar yürümeyi/koþmayý öðrenmiþler. Avcýlýk yapmýþlar, tarým yapmýþlar. Böylelikle ellerindeki mallar çoðalmýþ, çeþit çeþit yiyecekler dolup taþmaya baþlamýþ. Binek hayvanlarýný evcilleþtirmiþler sonra. Ardýndan ticaret, takas… Bu böyle olmuyor, daha hýzlý hareket etmemiz lâzým, hem yükler de fazla, atýn alabileceði yük belli. Yeterli alan da yok demiþ olacaklar ki tekerleði bulmuþlar. Gelsin tahtadan arabalar, kaðnýlar… Ýnsan da taþýmýþlar, eþya da, meyve-sebze de…

Sadede geleceðim. Ýnsanoðlu hýza düþkündür. Ýlk paragraftaki gibi uzun
tutmadan yazmak gerekirse süreç þöyle. Ýnsan yürümüþ, yetmemiþ koþmuþ,
yetmemiþ tekerleði bulmuþ, yetmemiþ motorlu araç bulmuþ, yetmemiþ uçak
yapmýþ, yetmemiþ füze geliþtirmiþ, uzaya çýkmýþ. Ýleride ne olur, nasýl olur
meçhul. Ama daha hýzlý ulaþým araçlarý geliþtirileceði þüphesiz.

Bu ulaþým araçlarý arasýndan bir tanesi hakkýnda bir-iki kelâm edeceðim
geldi. Malumunuz “otobüs” diye bir kavram girmiþ lügatimize. (Çok oturaklý
götürgeç!) Karayolu taþýmacýlýðýnýn en önemli icatlarýndan biri.

Memleketinden uzakta bir yerde üniversite eðitimi için gidenler, sevdiceðinin yanýna varmak için kavuþma hayali kuranlar, askerlik vakti gelip de birliðine teslim olmak için yola düþenler… Þehirler arasý terminallerde sýkça rastlarýz bu manzaralara. Ýþte mevzubahis vasýta, ilk akla gelen tercihlerdendir genelde.

Kimi kitap alýr yanýna uzun yolculuklarda eþlik etsin diye kendisine, kimi
kulaklýðýný. Yol kenarýndaki manzaralara bakýp dalar, düþünceler hücum eder
beynine.

Nuri Bilge Ceylan filminden bir kareymiþ hissi uyandýrýr bende, gece yarýsý yol kenarýndaki kimi evlerin penceresinden süzülen ýþýklar. “Koyu bir sohbetin içerisindedirler belki, uzaktan akrabalarý geldiði için bu saate kadar yanýyordur, ya da yataðýndan kalkýp su içmeye çýkan biri… Kim bilir biri sevgilisinden ayrýlmýþtýr, uyku tutmaz. Sigara da yakmýþtýr, içerken karanlýkta küllüðü göremediði için açýktýr lambalar.” diye düþünürüm.

Otobüste uyuyabilen de vardýr; ya hususî boyun destekli yastýklardan alýr
veyahut kabanýný çýkarýr ona koyar baþýný. Uyuyamayanlar içinse zordur
yolculuk, hele bir de 12–13 saat sürerse yandý gülüm keten helva. Varacaðý yer eðer evi deðilse istirahat edemez istediði gibi. Dilediði saatte “ben yatmaya gidiyorum” diyemez belki.

Bazýlarýnýn yolculuðu nihayete varýr, bazýlarý devam eder, bir boþalýr bir dolar her otogara uðradýðýnda. Þahit oluruz, gözü yaþlýlarý da görürüz, sevinip hasret giderenleri de. Kucaklaþmalar, sarýlmalar, el sallamalar… Oralarda bir yerlerden ses duyulur bu koþuþturmacanýn arasýnda. “Bardakta mýsýr, taze mýsýr”.

Ýhtiyaç molasý diye anons yapýlýr seyahatin muhtelif vakitlerinde ayrýca.
“Deðerli yolcularýmýz, yarým saat ihtiyaç molasý yapýlacaktýr, bizleri tercih
ettiðiniz için teþekkür ederiz.” minvalinde bir gürültüyle açarýz yorgun
gözlerimizi. Muavin!.. Valizlerimizi teslim ettiðimiz, bagaja yerleþtirirken de
karýþmasýn diye koltuk numaramýzý yazan kiþi. Neyse efendim, bunu duyunca
koþa koþa lavaboya giden olur, midesi kazýndýðý için gözleme sýrasýna giren de…

-“Fanta var, kola var, meyve suyu var.”
-”Kola”
-”Yiyecek ne alýrdýnýz?”
-”Kek alabilir miyim?”
-”Buyrun.”
-”Teþekkür ederim.”