Dün sabah caddenin ortasında düşüp kaldı öylece. Uzun bir süre birilerinin gelip kendisini yerden kaldırmasını bekledi. Artık tek başına beş kilometre uzaktaki evine varamazdı. Gözlerini yola dikti ve sabırla bekledi ıssız yoldan tanıdık birilerinin geçmesini...

Güneş batmak üzereyken yoldan geçen bir traktör kadıncağızı fark edip durdu. Köydeki komşuları, yerde yatan bu kadının kim olduğunu tek bakışta anladılar... ve sustular. Köye varıncaya dek ağızlarını bıçak açmadı.

Yeşil naylon ayakkabıları, al yazması ve hayatın sırtına bindirdiği kamburu gizleyemeyen yamalı, ağarmış hırkasıyla bu kadının adı Cemile. Hikayesi aslında buraların insanı için hiç de yabancı değil. Yoksul bir ailenin birkaç yüz milyon lira süt parasıyla kendinden yaşça büyük bir adamla evlendirdiği sıradan bir kadın Cemile.. Tüm o diğerleri gibi... Yaşını sormayın, bilmez. Okuma yazması da yoktur. Kocasının ölen eşinin altı oğlu ve bu altı oğulun eşlerinden çektiği eziyet hiç kalır yediği dayakların yanında.

Çocuğu yok Cemile'nin. Kocasına bir evlat veremedi diye ailesi de çaresizliğine terk etmiş onu. Yıllardır arayıp soranı, sahip çıkanı bulunmaz. Evlendiğinde beş altı yaşlarında olan üvey kızı İnci'yi öz kızı bilir, basar bağrına. Cemile'nin resmi nikahı yoktur, her akşam kızına seni kuma vermeyeceğim, der.

Kocası çalışmıyor Cemile'nin. Cemile, evlere temizliğe giderek, kimi kez köyün diğer kadınlarıyla tarlalarda çalışarak kazandığı üç beş kuruş parayı da kendisini sürekli döven kocasına veriyor. Kimi kez isyan ediyor Cemile, karşı çıkıyor kocasının yaptıklarına. Bin bir emekle kazandığı paranın kahve köşelerinde çar çur edilmesini sindiremiyor içine. Bu parayla eve un alınacak, diyor. İnci'ye önlük alınacak daha okula gidebilmesi için...

Cemile'nin bu hayattan tek beklentisi öz kızı bildiği İnci'yi okutabilmek. Cemile, kızı onun yaşadıklarını yaşamasın istiyor. Koca dayağı nedir bilmesin. Geçim sıkıntısı çekmesin. Cahil kalmasın, ezilmesin, hor görülmesin. Cemile, kızı İnci okusun, öğretmen olup başka çocuklara da okuma yazma öğretsin istiyor.

Oysa Cemile'nin tüm sıkıntıları, acıları, çileleri bitti artık. O artık kocasından hiç dayak yemeyecek. Mesela kilometrelerce yok yürümeyecek yarından itibaren. Ayazlarda soğuktan çatlamayacak yüzü... İşte traktörde köye doğru ilerlerken bunu düşünüyor Cemile... Yarından itibaren çalışmak zorunda kalmayacağını, hayatın sırtına bindirdiği tüm yüklerden artık arındığını biliyor. Sadece kızı var aklında... Ne olacak kızına? Babası okula gönderecek mi? Öğretmen olacak mı İnci? Evlenecek mi resmi nikahla?


İlk defa yüzü gülüyor Cemile'nin. Nüfus cüzdanı bile olmayan bir Cemile daha kurtuluyor işte bıktığı bu yaşantıdan.

Yarın 8 Mart... Yarın, yine bizler bir yerlerde Dünya Kadınlar Günü'nden söz edeceğiz. Kadının hayatta aktif rol alması gerektiğinden bahsedeceğiz. Kadınlarımızın sorunlarını konuşacağız. Kadınlar Günü diye bir günün varlığından haberi bile olmayan Cemile, yarın en mutlu gününü yaşayacak.

Traktör vardı köye. Evine getirdiler onu, komşular toplandı başında. Cenazesi yarın kaldırılacak Cemile'nin... Mezarlığa siz de gelecek misiniz?

07.03.2003