Üç yýldan beri kiracýydý bu evde. Kasabaya atandýðý ilk günden beri ayný evde oturuyordu. Kasabanýn kenar mahallesindeydi evi. Alýþmýþtý bu kasabaya ve mahalleye. Yalnýz, oturduðu evin yerinin bir zamanlar mezarlýk olduðu söyleniyordu. Ýþte bu nedenle , bazen umursamasa da, korkuyordu zaman zaman. Özellikle gece yataða yattýðýnda, söylenenler aklýna geliyor; gecenin karanlýðýnda ecinni hayalleri kuruyordu. Mezarlýðýn üzerine yapýlmýþ bir evde oturmak ya da oturuyor olmak ihtimali, tüylerini diken diken ediyordu. Cinler, periler geliyordu aklýna. Yalan deðil, korkuyordu iþte. Bir yandan da kendisi gibi korkan eþini, “ Ýnsanýn dirisinden kork! Ölünün ne zararý olabilir ki! ” diyerek, onu yatýþtýrmaya çalýþýyordu.

Üç yýldýr bu evde, akýl erdiremeyeceði hiçbir olaya tanýk olmamýþtý aslýnda. Ne gece kendiliðinden yanan ampuller, ne kendiliðinden açýlan musluklar, ne mutfakta birisi tarafýndan yenmiþçesine azalmýþ yiyecekler...... Ne de gecenin sessizliðinde ayak sesleri ve de kendiliðinden yer deðiþtiren eþyalar.......O halde bu kuruntudan kurtulmasý gerekiyordu. Bu evde öyle peri, cin falan yoktu, olamazdý. Oturduðu bu evin yerinin bir zamanlar mezarlýk olduðu söylentilerini unutmalýydý. Bunu zamanla baþardý da.....Taaaa o geceye kadar.

Ýþte o gece saat üçe doðru zil sesiyle uyandý. Kapý çalýyordu. Telâþla fýrladý yataktan. Allah Allah ! Gecenin bu saatinde kim olabilirdi? Uyanan karýsýyla endiþeyle baktýlar birbirlerine. Karýsýna:
-     Sen de duydun deðil mi? Diye sordu . Ve devam etti:
-     Yoksa ben mi yanýldým? Kapý zili çaldý, deðil mi?
-     Evet, dedi kadýn. Hem de iki kez çaldý.
Korku ve endiþeyle karýþýk duygularla kapýya indi. Kimse yoktu kapýda. Karanlýkta çýt bile çýkmýyordu. Yalnýz az ileride yatan ev sahibinin köpeðinin homurtusu duyuluyordu. Yukarý çýktý, yataðýna yattý. Ýþte o zaman mezarlýk söylentilerini hatýrladý. Yoksa gerçek miydi söylenenler? Karý koca bir süre uyuyamadýlar.

Aradan birkaç gün geçti. Bir gece yine gece yarýsý, hemen hemen ayný saatte zil sesiyle uyandýlar. Bu kez ikisi birden koþtular kapýya. Hayret ! Yine kimse yoktu. Karýsýna :
-     Acaba birisi bize oyun mu oynuyor, þaka mý yapýyor, yoksa bizi korkutmak mý istiyor? Dedi. Karýsýnýn rengi atmýþtý, titriyordu. Salona geçip oturdular. Ne olabileceðini, zili bu saatte kimin ve hangi nedenle çalmýþ olabileceðini düþündüler. Uyuyamadýlar bir süre. Ýkisinin de aklýna mezarlýk ve ecinniler geliyordu. Fakat bir türlü birbirlerine söyleyemiyorlardý.

Ertesi akþam yine ayný þey oldu. Kapý zili çaldý uzun uzun. Koþtular kapýya, yine kimse yok. Bazen her gece, bazen de bir gece ara ile, gece yarýsý kapý zili çalýyordu. Rahatlarý, uykularý kaçmýþtý karý kocanýn. Korku, daðlarý beklemeye baþlamýþtý.

Kiracý ertesi gün durumu ev sahibine açtý. Ev sahibi alt katta oturuyordu. Oturup konuþtular. O gece nöbet tutmaya, hemen her gece kapýyý çalan kiþiyi yakalamaya karar verdiler. Ev sahibi, kapýnýn önündeki arabaya girecek, kapýyý hemen her gece kimin çaldýðýný görecekti. Kiracý da içerde bekleyecekti. Kapý çalar çalmaz, ev sahibi arabadan , kiracý içerden çýkacak, zili çalana basacaklardý dayaðý. Yeterse yeterdi artýk...... Gece yarýsýna doðru ev sahibi, kapýnýn önündeki arabanýn içine girdi, uzandý. Arabanýn park edildiði yer karanlýktý. Kapýyý her kim çalýyorsa, karanlýkta ev sahibini göremeyecekti. Kiracý içerde, kapýnýn hemen arkasýnda elinde koca bir sopa ile bekleyecekti. Zil çalar çalmaz, fýrlayacaktý. Kaçamayacaktý bu kez o her kimse. Nasýl olsa ev sahibi dýþarda nöbette olacaktý.

Ýkisi de son hazýrlýklarýný yaptýlar, zilin çalmasýný beklemeye baþladýlar.....Ya kapýyý çalan mezarlýktaki ruhlarsa? Cinler, perilerse? O zaman kapý yine çalacak ama onlar kimseyi göremeyeceklerdi.

Gece, saat üçe gelirken yine kapý zili çaldý. Kiracý, elindeki sopayla fýrladý dýþarýya. Kimse yoktu kapýda. Üstelik ev sahibi arabadan bile çýkmamýþtý. Kýzdý kiracý ev sahibine:
-     Niye arabadasýn? Korktun mu çýkmaya? Az önce zil çaldý yine. Uyudun mu yoksa? Görmedin mi zili çalaný?
Þaþýrdý ev sahibi. Þaþkýnlýkla:
-     Hayýr! Kimseyi görmedim. Gözümü kapýdan hiç ayýrmadým. Kimse gelmedi kapýya? Nasýl çalar ki zil?
Þaþkýnlýklarý ve korkularý iyice arttý. Ýçeriye girdiler. Ev sahibi de kiracý ile yukarý çýktý. Olup bitene bir anlam veremiyorlardý. Kim çalýyordu bu zili? Kahve üzerine kahve, sigara üstüne sigara içtiler. Kiracýlar; bu evde ruhlar, cinler, periler olduðuna iyice inanmýþlardý artýk.

Ertesi gün etraflýca düþünmeye karar verdiler. Ev sahibi kalktý gitmek için. Kiracýlar onu uðurlamak üzere kapýya çýktýlar. O sýrada yine apartmanýn dýþ kapýsýnýn zil çalmaya baþladý. Ýki erkek, uçarcasýna indiler merdivenleri. Onlar aþaðýya indiklerinde bile zil çalmaya devam ediyordu. Ama kapýda kimseler yoktu. Allah Allah ! Bu ne iþti? Kapýda kimse yoktu ama zil çalýyordu sürekli.

Bir baktýlar, zilin üzerinde kocaman gövdeli, koca ayaklý büyük bir böcek vardý. Zilin üzerine kadar gelen sarmaþýk yapraklarý arasýnda zor gördüler onu. Böceðin aðýrlýðý ile zilin düðmesi basýlýyor, iþte o sýrada da zil çalýyordu. Kiracý ile ev sahibi gözgöze geldiler. Böcek, zilin üzerinden hareket etti, duvara sarmýþ sarmaþýk dallarý arasýnda hýzla kayboldu. Ve zil de sustu.