Sevdiği adam sınır dışı ediliyordu .
Adam kalamazdı, kadın onunla gidemezdi.
Aşk bir anda yokluğa bürünmüştü işte.
Adam kendisini aşktan özleme taşıyacak teknesine biniyordu.
Adam ve kadın bütün kalabalığı yarıp göz göze geldiler, söyleyecekleri her şey ateştendi, yakardı.
Sustular, sarılamadılar. Dokunsalar bütün kent yangınlarında yok olurdu sanki.
Sadece “yine” diyebildi adam teknesine binerken. Sustu tamamlayamadı yangın sarmıştı artık bütün sözcükleri.Tekne denizde yol alıyordu, adam gözleri arkada ağlıyordu.
Kadın ayrılmak istemiyordu diz çöktüğü iskeleden sessiz bir serzenişle “yine”diyordu durmadan.
Tekne iyice uzaklaştığında son kez bir yine dökülürken dudaklarından o anda bir patlamayla sarsıldı bütün liman.
Tekne miydi denizin ortasında parçalara ayrılan, kadının yüreğimiydi.
Artık tamamlanamamış bir yine bile kalmamıştı dudaklarında .
Aşkından geriye parçalara ayrılmış bir ceset kalmıştı denizin ortasında.
İşte şimdi yoksun diyebildi kadın.
İşte bu yüzden varlığını bilmek güzel sevdiğim, yokluğunda dudaklarımda taşıyacağım yinelerle güzelleşiyor. Uzaklarda bir yerde gülümsediğini, ağladığını, nefes aldığını bilmek güzel bu yine hiç tamamlanamayacak olsa da dudaklarımda.
Evet sevdiğim..belki yine gelirsin gibi burda herşey .
Seviyorum seni.
