ï¿½zEdebiyat - Demirhan Ocak - Operasyon Kod Adï¿½ Koltuk

Oturma odasýnýn köþesinde duran hanýmýn dedesinden kalma koltuðu odanýn ortasýna çekmeye çalýþtým, fakat adi koltuk “15 günlüðüne geliyorum” diye gelen ama 3 ay sonra bile bir yere gitmeye niyeti olmayan kaynanalar gibi kýlýný bile oynatmadý. Siz bakmayýn ona benim koltuk dediðime, çünkü bu koltuk takliti yapan eþya; b..ktan renkli üç metre kumaþ kaplý, nerden baksan 150 kilo aðýrlýðýnda gereksiz bir kütle. Allah’tan benim büyük oðlan yardýmýma yetiþti de zor bela koltuðu salonun ortasýna çekebildik.
Geleneksel olarak her yýl olduðu üzere ben yine aile reisi (parayý veren safoþ) olarak “Bu yýl tatilde ailecek nereye gidelim?” isimli tartýþmayý daha etkili olmasý için koltuðun üstüne çýkarak açýlýþ konuþmamamý okumaya baþladým ki çocuklarýn “Ya!! yine mi ayný þeyler? Her yýl ayný þey yahu!” diye söylenmeye baþlamalarýný duymamazlýktan geldim. Ve aslanlar gibi 8 sayfalýk kýsa konuþmamý sonuna kadar okudum.
Bu kýsa konuþmadan sonra ev ahalisinin “ha uyudu ha uyuyacaklar” kývamýna gelmeleri üzerine, uyanýk kalmalarýný saðlamak için hadi þimdi sýra sizin tatil önerilerinizde sýra dedim...
Haa, unutmadan bu arada bizim aile bireylerini size kýsaca tanýtayým:Büyük oðlan Deniz (12), küçüðü Tobias Can (10), ailenin en küçüðü kýzým Larissa (4) ve eþim Kerstin....
Ýlk olarak eþim, kýzgýn bir ifadeyle geçen sene Hotel Gelidonya (Kemer / Antalya) faciasýný unutmadýðýný ve "bu yýl nereye gidersek gidelim, ama Kemer’e gitmeyelim!" diye kesin görüþünü ortaya koydu. (Gelidonya faciasý yakýnda burada)
Tobias Can’ýn “Baba Bali adalarýna gidelim” önerisini kibar bir dil kullanarak ailenin tatil bütçesini hatýrlatarak geri püskürttüm.
* * *
Deniz’in “Mollarca’ya gidelim” önerisine karþýlýk benim bu yaþýma kadar, kýrmýzý þortun üstüne hawaii desenli gömlek giyip ayaðýmda beyaz çorap ve sandaletle dolaþmadýðýmý, eðer 70 yaþýndan sonra bunarsam (!) ya da bu genç (!) yaþýmda alkolik olmaya niyetlerimsem (!) belki o zaman gidebileceðimizi belirtmem karþýsýnda, o, söylediklerimden bir þey anlamamýþ gibi boþ, boþ bakarken bir yanda da kafasýný evet anlamýnda diye aðýr aðýr salladý...
* * *
Larissa ailecek hep beraber “Teletubbies” (çocuklar için bir program) yaþadýðý ülkeye gidelim önerisine karþýlýk; bu mevsimde Teletubbieslerin ülkesinin çok soðuk olduðunu, ayrýca oraya gitmek için gerekli vize iþlemlerinin uzun bir zaman aldýðýný ve kendisinin aðbeyi Deniz’in yaþýna geldiðinde bu olayý tekrar konuþalým önerime karþýlýk, Larissa anlattýklarýma dudak bükerek, çok bilmiþ bir edayla; Teletubbies birer hayal ürünü olduðunu ve onlarýn bir ülkesi olmadýðýný gibi, onlarýn kuzey Ýngiltere’de Yorkshire isimli bir kasabada bir televizyon sütüdyosunda yaþadýklarýný, ama aslýnda onlarýn herbirinin kostümlü oyuncu olduklarýný, isteyen kiþilerin belli bir ücret karþýlýðýnda çekimleri izleyebileceklerini belirtti.
Ýlk önce bunun kötü bir þaka olduðunu zannettim, fakat sonra bunun bir þaka olmadýðýný, 4 yaþýndaki kýzýmýn bu kadar çok þeyi bilmesini ve bir çýrpýda nasýl anlatabildiði konusunda beynimi son kapasiteyle çalýþtýrmama raðmen, mantýklý bir cevap bulamadým. Aslýnda çocuklarýn kendi aralarýnda kýs kýs gülmelerinden kýllandým, ama yine bu konunun üstünde fazla durmadým. Çünkü daha nereye ve nasýl tatile gideceðimize karar vermemiþtik.
* * *
Aile fertlerinin diðer önerilerine karþý (toplam 219 tane) pahalý, uzak, vize alamam (aile de Türk pasaportlu bir ben varým), bu mevsimde oralarda fýrtýna var, gibi kendimce haklý ve mantýklý bahanelerle, kahramanca savaþtým.
Laf aramýzda olaylarýn gidiþinden gayet memnundum. Çünkü benim en baþýndan beri niyetim tatilimizi yine her yýl olduðu gibi Antalya civarlarýnda geçirmekti, fakat demokratlýða b.k sürdürmemek için, her yýl tatilden önce böyle bir tartýþma seansý düzenlemek zorundayým.
Amma bu yýl farklý olan þey “Tamam Türkiye’ye gidelim” önerisini sanki onlarýn önerisiymiþ gibi ortaya gelmesini saðlamak zorundayým. Çünkü geçen yýl hepsi bir aðýzdan gelecek sene bizim istediðimiz yere gideceðiz diye sert bir muhtýra vermiþlerdi.
* * *
Nihayet tartýþmanýn 4. saatinde aile fertlerinine “ Tamam bu yýl da Türkiye’ye gidelim” fakat gelecek yýl kesinlikle bizim istediðimiz yere gideceðiz diye sert bir muhtýra vererek pes ettiler.
Ehh artýk istediðim olmuþtu artýk...
Hazýr bu savaþý kazanmýþken ikinci bir zafer için hemen harekete geçerek, “Tamam sizin istediðiniz olsun, bu yýl da Türkiye’ye gidelim, fakat uçakla deðil arabayla” bu masum önerime tepki olarak, sadece eþimin insanýn içine korku salan bakýþ fýrlatmasýyla geldi (evli olanlar bu bakýþý bilir) ama çocuklar bu önerime bayýldýlar. Ehh, ben de bu fýrsattan istifade "hadi o zaman oylama yapalým" diyerek, demokrat baba tipini iyice pekiþtirdim. (Bu demokrasi güzel þey caným.)
* * *
Ver elini Ýtalya...
Ya kolumu geri versene Ýtalya
... Sabah karþý saat dört’de yola çýkmak için ailecek uyandýk sýrayla duþumuzu yaptýk, allandýk pullandýk ve ben hariç herkes arabamýza yerleþti. Çünkü Kerstin’in arabayý þöyle on metre kadar sürmesini bekleyip, arkadan bir kova su dökerek hepimize “iyi yolculuklar” diledikten sonra direksiyona yine ben geçtim, sonra ver elini Ýtalya yollarý deyip, Böblingen’den (Stuttgart yakýnlarýnda) yola çýktýk.
Bir oturuþta üç göç yasasý, 1-2 milyon göçmen hakký yiyebilen, halk arasýnda bilinen adýyla “Korkunç Etemund Þatober”’in krallýðýný yaptýðý Bayern sýnýrlarýna girince içimi bir korku kapladý, ama çocuklar tedirgin olmasýnlar diye pek belli etmemeye çalýþtým. Sýkýntýlý bir kaç saat sonrasýnda nihayet kazasýz belasýz Münih’i arkamýzda býrakarak kýsa bir zaman sonra sanki Almancayý anlaþýlmamasý için özel bir çaba sarf ederek konuþan Avusturya’ya vardýk. Sýnýrda bulunan polis amcalar, benim tipimi beðendiklerinden olsa gerek elleþmediler.
Sonrasý yol boyunca birkaç trafik kuyruðunu, üç defa lastik patlamasý (lastikçiye çuvalla para verdik), Tobias Can’ýn her 50 km. de bir “baba çiþim geldi”, eþimin "fazla hýzlý sürme", çocuklarýn hep beraber “Açýýýýktýýýýk” baðýrýþlarýný saymazsak gayet güzel bir yolculuk geçirdik.
Brindisi’ye (Dünyanýn öbür ucuna) kavuþmamýza 100 km. kala çocuklarýn "açýzzz" baðýrýþlarýna dayanamayarak bir yol lokantasýnda durdum, hemen bahçede bir masa iliþerek garson vatandaþýn gelmesini bekledik. Yaklaþýk 10 dakika sonra sanki adamýn anasýna avradýna küfretmiþim gibi asýk suratla menüleri önümüze “alýn da yiyin lan” þeklinde býraktý (attý). Aslýnda çocuklar bu kadar aç olmasalar, bu suratsýza haddini bildirirdim (siz, garson nerden baksan benden 40-50 cm. uzun (boyum 1.67) diye iliþmediðim yalanýna, inanmayýn). Neyse efendim ilk önce biz efendice yemeklerimizi yedik sonra üstüne hesab niyetine “Nah böyle kol gibi kazýk” yedik!
Son yüz km.yi de garsonun anasýna avradýna söverek bitirdim. Nihayet Brindisi. Sonrasý, malum gümrük iþlemleri vapura biniþ ve ver elini Çeþme / Ýzmir...
Seneye çocuklarýnnm istediði yere gideceðim...
Kendinize iyi bakýn. Mýsmýl (akýllý uslu) olun!