YÜREÐÝMDEKÝ EYLÜL YOLCULUKLARI

          Güneþin yaza merhaba gülümseyiþi düþtü bu zamanlarda yollara, yüreklere, hayallere... Koskocaman, sýmsýcak, içten ve rengarenk bir gülümseme hayata, aþka dair kýpýr kýpýr duygularla yayýlan… Doðanýn armaðýný canlýlara hiç bir karþýlýk beklemeden.. Ýnsan, mevkii ayrýmý yapmadan… Herkesin anladýðý dilden…
          Ama benim için neden bu kadar zor bu duygular? Neden bana “huzur mevsimi” gelmedi hala? Neden hala “hüzün mevsimi” nde yürek…
          Ýlle de inatçý davetler mi gerekiyor?, Ýlle de yenilgilerimle döngüsel bir hesaplaþmam mý gerekiyor? Ýlle de ufuksuz, uykusuz þafaklarda yarýna nöbet beklemek mi gerikiyor?
          Yine de gelmiyorsa, yine de uðramadan geçiyorsa hayallerime, yapacak bir þey yok! Ayaz kýþ hüzünlerim, sabahý hiç olmayacaðý sandýðým karanlýk gecelerim hala terk etmiyorsa beni, yaþanmamýþ zamanlar, tadýlmamýþ baharlar, el deðmemiþ kýrlar hala kaçýyorsa benden, yapacak bir þey yok!
          Her yanda çiçekler eðmiþken güneþe boynunu, aðaçlar dallarýný ödülendirmiþken meyvelerle ve çiçeklerle, benim içimde yapraklar dökülmeye devam ediyor.. Kuruyor dallarým gitgide týpký hayallerim ve inaçlarým gibi.. Bir enayi rüzgarda da kýrýlacak nihayetinde… Yaz güneþinde sokaklardaki “sonbaharlar”a yürüyen insan hallerine karýþacak yüreðim… Bir yaz gününde “ahmak ýslatana” yakalanacak hayallerim, her ne kadar kaçmaya kalksa da yarýnlardan… Belki bir hain, zalim insanýn hayal yollarýna bir parke taþý olarak eklenecek düþlerim.
Ne çok “sonbahar” esiyor haziran güneþlerimde… Sokaklarýmdan sonbahar kokularý, yüreðimden “eylül” geçiyor…”Poyraz” rüzgarý köpürtüyor anýlarýmý uykusuz gecelerimde...
          “Þimdi dünyanýn öbür ucuna gitmek istiyorum, durumum budur yani.. Buralarda durmak zor” diyorum nicedir.. Ama “kalmak mý zor?, gitmek mi?” çözülememiþ problem hala..
          Budur iþte.. Bu yaz da güneþi ýskaladým demek ki…Ya da… Iskalattýlar bana.. Ya da kimselerin suçu yok iþte! Benim de suçum yok… Hele ki benim.. Sebepli ya da sebepsiz; öyle ya da böyle.. Zordur bugünlerde benim durumum güneþiz. Bugünler de zordur “iyimser” hayaller çiziktirmek; etekleri, yüreði pembe çiçekli, çocuksu..
          Ne yapayým ki; içimdem “sonbahar” geçiyor..!
          Güneþ gelmemiþtir kapýlarýma, hayallerime, yarýnlarýma ya da yanýlgýlarýma…
          Bu kasvetli “öðle güneþi yakýnmalarým”ýn yakýnlarýmdaki sahte aþklarla, sahte aþýklarla ya da yaþam savaþlarý ilgisi yoktur… Herkesin savaþý “kendi”nedir neticede.. Kendine, kendiyle ya da kendinde..
          Herkesin güneþi de öyle!
          Gözlerim ufuktan ayrýlmýyor bir an bile..
          Belki de…
          Kimbilir..
          Ne kadar geçikse de..
          Belli mi olur!
          Geleceði tutar belki güneþimin…
          Karanlýk gecelerimin ufukundan…
         Adresi ise “kendi içimde” mühürlenmiþ satýrlar aralarýnda…

19.06.02