Onmayan Yaralar, Dolmayacak Boşluklar 
          
O  gün tesadüfen rastlamıştı O'na,
herhangi, sıradan biri diye düşünmüştü
bilemezdi  çizgisini değiştirecek biri olduğunu...

Sözcükleri, gülüşü, çocuksuluğu sarmıştı birden içini...
Hoştu, espriliydi... Güzel anlardı yaşattıkları...

O birine duygusal bağlanacak biri değildi,
Artık kendine aşkı yasaklamıştı, yaşamında aşk olamazdı,
olmamalıydı....

O tarifi olmayan aşk değil miydi bir zamanlar yaşamını alt üst eden, hatta yaşamı boş verdiren O'na, onmaz yaralar bırakan içinde....
Uçurumun kenarına iten o değil miydi O'nu bir zamanlar....
Hala o anlar ürpertirdi içini....
Neredeyse o zamanlar,
zamansız çekip gidecekti yaşam denilen olgudan...

O'nsuz olduğunda da
O'nu düşündüğünü ayrımsadı bir gün
hatta merak ediyordu O'nu,
endişeleniyordu O'nun için...
Fakat kabulü zor geliyordu bu duygularının
o kim ki, neyim ki, ne olabilir ki
deyip,
gülüp geçiyordu o anlarda...

Gördüğünde yüzü gülüyor, ha bire O'na anlatmak istiyordu bir
şeyler....
Adını koyamadığı bu anların,
nedeni yoktu,
sadece güzeldi işte O'nlu anlar,
bu güzellikleri yaşamalılardı birlikte ....
Bağlanmak, sahiplenmek yoktu bu kez....
Ne acı yaşamak, ne de acı vermek yoktu....

Ama ,
ama zaman içinde bu diretmelere rağmen
gizli bir bağla sarıldı yürekler....
Öyle ki biri bir şey demeden,
diğeri anlıyordu ne diyeceğini, olamazdı böylesine iletişim...
Nerden çıkmıştı karşısına böyle biri şimdi,
gene allak bullak mı olacaktı her şey ?
Korkuyordu, çoğunun özlemi olan  bu duygular ürpertiyordu O'nu.
Sevemezdi, sevmemeliydi aşkla birini O...
Acılara dayanacak gücünü bitirmişti
şimdiye dek yaşamına giren acımasızlar....
Çelişkiler, çelişkiler, çelişkilerle aylarca boğuldu....

O da farkındaydı bu duyguların,
"bana neden güven miyorsun?
dediğinde gözleri ıslanıyordu sadece...
Sadece sessizlik oluyordu yanıtı,
fakat o sessizlikte ne çok ses vardı aslında...
Güven değildi O'nu boğan, geçmişi bırakmıyordu  özgür,
kabuklanmış yaraları kanıyordu her keresinde.....
Elinde değildi yüreğinin gerçek sesini duymak...
Biliyordu O'nun da bir sabrı olacaktı, bir gün usanacaktı bu
sessizlikten....

İnatla inkar etti duygularını O'na,
tek yüzleştiği ondan sakladığı yazılardı...
O'nun durmadan özür dilemesine hiç anlam veremiyordu,
neden dilenirdi  özür nedensiz ???
Zavallı kişi sanıyordu ki onda hata.....
O'na neler, neler anlatmak isterdi halbuki
ama yapamazdı ,
kırıcı olmadan bu ilişkiyi bitirmesi gerekti bildiği...
Bundan sonra aşk onun için değildi.....

Ve korkusundan
evet aşktan korkusundan
bir gün gözlerine bakarak
artık O'nu görmek istemediğini
söyleyiverecekti....

O an yüzündeki gülümsemeye inat
içinde neler kopuyordu
O asla bilmeyecekti.... 
Anlamıştı yüreğindeki boşluğu O'nu tanıdığında
ama gene anlamıştı
o boşluğun hiç bir gün dolmayacağını asla.....

Bulamayınca tek kusur O'nda
yazdığı sadece bir kaç abuk sabuk
dizeler olacaktı
kendine teselli amaçla .....

Alçak gönüllü
Özür sözcükleriyle
Kendine bağlamayı düşünme beni
Böyle olsaydı aşkın bedeli,
Aşk, hiç bir zaman
Yaşanamazdı özgürce..

Nesrin Göçmen
25/01/2004