Sabahleyin, aþure yapacaðým diye erkenden kalktým. Akþamdan ýslattýðým ve bir taþým kaynattýðým buðdayý ocaða koydum. Kaynat bakalým kaynat. ” Kýrk yýl oldu kaynatýrým kaynamaz,” misali. Dibine tutmasýndan korkarak gelip gidip aþureyi karýþtýrýyorum. Eþimin gri gömleðiyle lâcivert pantolonunu ütülerken, salonla mutfak arasýnda mekik dokudum. Bir aþure, bir ütü... - Ýlla onlarý giyeceðim,” diye tutturdu da - . Hep yapar bunu.........Canýýýýýým !........ Sanki baþka gömlek ve pantolonlarýnýn suyu çýkmýþ gibi.... Ütü yaparken, aþure dibine tutacak þimdi.

Sonra, eþimin rafadan yumurtasýný tam kývamýnda piþirebilmek için, ocak baþýnda içimden 120’ye kadar sayarken ; fýndýk, fýstýk ayýkladým aþureye. Ayaklarým da bir aðrýyor ki aylardýr, sormayýn. Oralý olmamaya çalýþýyorum ama, caným burnumda. Hangi ayaðýmýn üstünde tek ayak dikilip diðer ayaðýmý dinlendireyim diye düþünüyorum. Leylek gibi, sürekli ayak deðiþtiriyorum. Beni böyle kýpýrdarken gören olsa, çiþim gelmiþ sanýr.

Derken çalan telefona koþtum. Çok iþim var ya, telefon inadýna susmuyor bugün.Telefonda, aðlar bir ses tonu takýnarak “ Yarýn misafirim gelecek, “ diye sýzlanan kayýnvalideme; “ Üzülmeyin ! Ben yaparým pastalarýnýzý,” dedim....Aslanlar gibi gelini ne güne duruyor! Bunca iþin arasýnda onu da çýkarýrým aradan. ” Dalga boyu aþmýþ; ha bir karýþ, ha beþ karýþ,” diye teselli ediyorum kendimi. Hem; “ Gökten ne yaðdý da yer kabul etmedi ki.”

Akþam yemeðe gelecek bizim çocuklar için ne piþireceðimi düþünmeye baþladým. Ne piþireceðime karar versem, gerisi kolay .”Akþam öðünü tasasýndan bir kadýn ölmüþ,” derler. Kesin doðrudur. Acaba ne piþirsem, ne piþirsem? Damat haþlama et sever. Acaba þokta et var mýydý? Kýzým biber dolmasý sever, damat yemez. Hýýýýýým!.....Kýzartma yapsam, karýn doyurmaz. Patlýcaný daha dün yedik. Lâhana dolmasýnýn içine düþüyor hepsi ama, bunca iþin arasýnda yetiþtiremem ki! Kadýnsak, kýrk tane elimiz yok ya......Neyse, þu aþureyi halledeyim önce. Koca bir tencere aþure. Düðün yemeði gibi. Kaç kapýya gidecek anam babam, ancak yeter. Karýþtýr Kâmuran!........ Dayan Kâmuran!... Sen bu dünyaya koþturmaya gelmiþsin.......Sen, dokuz körün bir deðneðisin....Allah saðlýk versin yeter ki........Kendi kendime teþvik primi veriyor gibiyim. Aslýnda, “ Yan gelip yatan da bir, k.çýný yýrtan da bir,” ya; hadi neyse.

Bir ayaðým mutfakta, bir ayaðým salonda üç beþ gömlek, bir takým nevresim, birkaç pantolonu çabuk çabuk ütülerken ocaða akþam için yemek koydum iki kap.Yorgunluðumun acýsýný tabanlarýmda hissederken; “Allahým bu ne bendeki enerji ! ” diye - salakça- þükrederek, iki çeþit pasta yaptým kayýnvalideme. Bir çeþit de yarýn yaparým artýk. Aklýma geldikçe de aþureyi karýþtýrdým.

Yorgun ayaklarýmý sürüyerek odadan odaya dolaþýrken, ütülenecek çamaþýrlar takýldý gözüme. Çarþaflar, havlular, gömlekler derken, ütülenecek bir yýðýn daha çamaþýr olduðu aklýma geldi .Daha yeni misafir uðurladým. Bir sürü çamaþýr çýktý. Onlarý sakladýðým yerden çýkardým.Bir ara ütülerim. Komþular gelip ütüleyecek deðiller ya. Ütünün de defterini dürerim bu azimle. “ Eþek çamura düþünce, sahibinden gayretli kimse olmazmýþ.”..Ýþ yapmaktan kime ne olmuþ ki ! Siz hiç yorgunluktan ölen bir kadýn duydunuz mu? Ben de ölmem........”Ayýya boynun neden kalýn demiþler; her iþimi kendim görürüm de, ondan,” demiþ.......Züðürt tesellisi iþte.

Bu arada aþure piþmeye yaklaþtý . Akþam yemeði de hazýr diye çocuklar gibi sevinirken, diðer yandan salonu süpürdüm uçarcasýna. “Tazýnýn topallýðý, tavþaný görünceye kadarmýþ,” derler ya; ne kadar doðru. Bir ara ayaklarýmýn aðrýsýný bile unuttum iþten güçten. Çekirge gibiyim; çat orada çat burada. Hem de bu yaþta . Bakalým daha ne kadar dayanacaðým. Merdivenlerden uçarcasýna yatak odasýna indim. Çünkü yataðýmýzý düzeltmemiþtim. Odaya bir girdim, tersim döndü. Eþim bir daðýtmýþ ki yatak odasýný, öf öf öf ! Kesin çok yorulmuþtur.Gerçekten zor olmalý, düzgün bir odayý bu hale getirmek. Onun iþi de bu iþte. Hobisi desem, daha doðru olur. Eþofmaný, kirli gömleði, birkaç kravatý, dün giydiði pantolonu, bornozu orda burda. Her biri, dalýndan düþmüþ olgun meyve gibi yerlerde. Oda, pazar bitiþi görünümünde. Pazarcýlar gidince, pazar yeri nasýl olur, bir hatýrlayýn hele. Hemencecik ortalýðý toparladým, üst kata çýktým. Þu aþure bir piþseydi. Bu da sanki kemik mübarek. Buðdaylar hýrt hýrt ses çýkarýyor.Topraða eksen, çimlenecek.Yýllanmýþ buðday mýdýr, nedir.

Ütülenecek çamaþýrlar bana yan gözle bakadursun,bu kadar iþe isyan eden ayaklarýmý ve yorgun bedenimi koltuða atýp, - güya- televizyon izlemeye baþladým. Amacým birazcýk dinlenmek...Ekranda bir kadýn bakýyor bana...Aðzý kýpýrdadýðýna göre, konuþuyor olmalý...“ Yarýn Dünya Kadýnlar Günü ” diyen cýrtlak sesli – belki bana öyle geldi - spikerin sesiyle kendime geldim : Yarýn 8 Mart Dünya Kadýnlar Günü.

Dünya Kadýnlar Günüymüþ.....Peeeeeeh!........Ne iþe yarýyor ki! ” Tahtadan çuvaldýz; ne kaybeden üzülür, ne bulan sevinir.” .........Kimse beni gaza getiremez, yüzüme bir gülücük konduramaz, dünya kadýnlar günü diye...Ben bilirim ki; “ Her aferin’e koþan tazýnýn bacaðý çabuk kýrýlýr.”.........”YEMEZLER YEMEZLER,” diye çýkýþtým ekrandaki kadýna. Ben yorgunluktan ölüyorum, o bana neden bahsediyor.” Benim sakalým tutuþmuþ, o , dur þu çubuðumu yakayým der,” misali.....

Senede bir gün, Dünya Kadýnlar Günü olsa ne yazar, olmasa ne yazar. Kadýnýz ama, kadýnlar günü bilmeyiz...”Adýmýz kasap ama, evimizin et yüzü gördüðü yok,” deme de dur þimdi.

On dakikalýk dinlenme bana yeter. Artýk kalkayým da, aþureyi komþulara daðýtayým. Sonra da beni çaðýran komþuya gideyim bir koþu. ” Oturmaya mý? ” demeyin sakýn. Ne gezer! Çocuðunun ödevine yardým edeceðim...Söylenip duruyorum kendi kendime; ” Eþeði düðüne çaðýrmýþlar; ya odun lâzýmdýr ya su demiþ,” diye........Bizi eðlenceye çaðýran olmaz.......Nerde iþ, oraya düþ......” Nerde çalgý orda kalgý,” bize nasip olmaz......Anam beni þansýz bir gününde doðurmuþ olmalý.

Aðrýsýz çocuk
Doðurmadým.
Hazýr sofraya
Oturmadým.
“Dünya Kadýnlar Günü”
Hangi kadýnlar içindir
Bir türlü
Anlayamadým.

”Dünya Kadýnlar Günü”, bugünü kutlayanlara hayýrlý olsun. Biz daha oralara gel(e)medik.

7 Mart / 2004