Hayat öyle garip ki... Hem yoksun hem olacaksýn. Bir hayal, silik bir siluet gibi. Kalacak ya da kaybolacaksýn. Güneþ batar ve gölgeler çekilirse kuytusuna, güneþ bir daha doðmaz ve gölgeler geri dönmezse.Yahut da ertesi günü beklemeden baþka ruhlara göç ederse, gelmeyecek gölgen.

Karanlýklar, sonu; gece, baþý doðumunun ve ölümünün. Seni düþüneceðim ve unutacaðým gece çöktüðünde. Kalbimin bir köþesinde kalacaksýn, yaþamayacaksýn, ölü bir beden olacaksýn sisler arasýnda.. Bir ýþýk demeti arasýnda sisleri yarýp kalbime gireceksin ve çýkýp gideceksin sýrtýný dönüp. Sen bir hayal bile olamayacaksýn.

Aklýma düþtüðün andan beri yokoluþlar savurdun, yanarak ölmenin üfürüþlerini düþürdün yüzüme, büyüledin ve büyülerken öldürdün sen gibi...

Hayat gerçekten garip… Beni sana düþürürken; seni de bana... Ben susunca anladýn sesimin rengini, vazgeçilmezliðini. Eteklerim savrulurken ve rüzgâr okþarken saçlarýmý ne kadar güzel olduðumu o an, giderken farkettin. Bakakaldýn yüreðimin ardýndan. Sen aslýnda hep bana tutsaktýn.

Ben giderken biliyordum seni.. Sen beni öðrenirken silgimle silmeye gidiyordum bedenini. Gözlerin kaldý silemediðim, bir de yüreðin... Giderken onlarý sakladým defterimin arasýna. Ve arasýna gül yapraklarý koydum beyazdan, kýrmýzýdan ve sarýdan.. Rüya, aþk ve ayrýlýk üçgeninin saplanan acýsý, yýllar geçse bile kalacak ince bir sýzý gibi derinden... Onlarý silemedim ya; Silemem...

Býçak gibi dayandýk yüreklerimize... Biz hep birbirimize ayrýldýk...