Yolum yine Duraksamalar Sokaðý’na düþtü. Bu sokaktan sýkýldým. Soluk almak için deðil, yaþamamak için düþüyorum yollara. Yolum hep o sokaða varýyor.
     Serin bir hava kütlesi yakalasam, derin derin solusam serinliði; yüreðim ferahlasa...
     Sýkýldým yorgunluklardan. Baþým duman, gönlüm duman, ellerim dermansýz, bedenim suskun. Tükendim, tükettim. Kendimi Ölüm Sokaðý’na atýp gittim.
     Bakýyorum da, bulamýyorum kaçan Ben’i. Neredeyim acaba? Bir görebilsem; yakalamak için adýmlarým hýzlanýr belki. Belki yeniden yaþamak umuduyla çaðýrýrým kendime ve geçip giden ruhum duyar da sesimi, bekleyiverir.
     Duraksama, ölüm; derken Hiçlik Sokaðý’ndayým. Bakýyorum etrafa, hiçbir þey yok. Ne güneþ, ne bulutlar, ne tertemiz hava ne de deniz kokusu. Bir martý çýðlýðý duysam ya da rüzgâr esmeye baþlasa, kalbim atmaya baþlayacak belki yeniden ve ben yeniden yaþamaya baþlayacaðým.
     Yoruldum durmaktan ve yok olmaktan. Var olmak istiyorum ey Ben! Ne olur duy sesimi ve Hayat Sokaðý’nda bekle beni. Bir mesaj gönder telefonla ve de ki: “Buradayým, seni bekliyorum.” Hayýr, durma ve bekleme. Tehlikeli olacak ama geriye, Hiçlik Sokaðý’na dön, elimden tut, kaldýr ve yavaþ yavaþ götür hayata... Rüzgârý serp yüzüme avuçlarýnla. Gözlerime güneþi ver. Saçlarýma dalgasýný hayatýn. Ellerime tutkusunu aþkýn... Bana hayatýmý ver! Geri gel ve Sen’i geri ver!..