Aþkýn, inancýn ve imanýn saf,tertemiz ve lekesiz dilini konuþabilmek yetenek ister. Gün ýþýðýný ömründe hiç görmemiþ olan köre, doðanýn seslerini duymamýþ olan saðýra,ruhunu hiçbir zaman dile getirmemiþ olan dilsize acýmaktan baþka yapacak bir þey bulamýyorum.
O gönül körü, vicdan saðýrý, ruh sessizi kiþiler yapay bir namus zýrhýna sýðýnarak yaþarlar. Bu ikinci guruptaki insanlar dünyevi düþüncelere sarýlarak güçlü olduklarý izlenimi verirler. Halbuki damarlarýnda bir hastalýðýn zararlý kanýný taþýyarak hasta ruhlarýný iyileþtirebilmek için nekahat dönemlerinde ellerinden tutacak bir dost eli beklerler.
Yürek küçüktür fakat tüm gönüllere ulaþýr, beyin küçüktür fakat sonsuz ve sýnýrsýz düþünce barýndýrýr, göz sadece bir noktadýr bütün dünyayý sýðdýrabilir içine
‘’insanýn bilmediði bir acýyý avutmasý her zaman zordur’’