Bu yaþýmda evcilik oynadým.
Sonunu bile bile seni yaþadým.
Bazen ben baba oldum sen anne
Bir ev kurduk ,
Hani rüyalardakilerden,
Hani pembe panjurlulardan,
Bazen sen anne oldun ben çocuk.
Ninniler söyledin ,
Masallar anlattýn bana .
Sýcaklýðýn güneþtendi.
Sonra oyunun sonu geldi.
Vakit geç olmuþ, karanlýk penceredeydi.
Annen seslendi; ‘’gitme vakti’’
Kapýyý açýk býraktým, gitmen için.
Sonra arkandan kapattým, bir daha hiç açmadým.
Bu son evcilik oyunum oldu.
Artýk gerçeklerle oynuyorum.
Acýlardan kuleler yapýyorum.
Yalnýzlýktan küçük evler.
Sahte insanlardan kurþun askerler.
Tek baþýma oynuyorum,
Bir daha oyunum bitmesin diye!