Sýcak bir yaz günüydü.Oya Haným; mütevazi evinde, iki yýldýr yazmakta olduðu kitabýnýn , son kontrollerini yapýyordu.Çalýþýrken, bir yandan da, “Bu yazdýklarým acaba ne zaman okuyucuya ulaþacak?” sorusuna yanýt arýyordu.

Aslýnda yýllardýr bir þeyler yazýp duruyordu. Ancak emekli olduktan sonra, daha bir programlý ve daha bir hevesle sürdürüyordu yazma çalýþmalarýný. Okumak ve yazmak onun için çok zevkli bir uðraþýydý.Yazdýklarý, konuklar için hazýrlanmýþ yemekler gibiydi.E ðer konuklar gelmez, hazýrladýðý yemekler yenmezse; o kadar emek, o kadar hazýrlýk boþa gidecekti.

Okuduðu kitaplarla kýyaslýyordu yazdýklarýný. Okuduklarýndan hiç de aþaðý deðildi.Ayrýca; her yazýlanýn okunmaya deðer olduðuna inanýyordu.Duygu ve düþünceler, mutlaka baþkalarýyla paylaþýlmalýydý. O nedenle, yazdýklarý da okunmaya deðerdi. Yazmaktaki amacý; duygu ve düþüncelerini, umutlarýný, beklentilerini, anýlarýný baþkalarýyla paylaþmaktý.

Yazdýklarý, þimdilik, yer altýndaki madenlere benziyordu. Madenler, yeryüzüne çýkarýlmadýklarý, iþlenmedikleri müddetçe, nasýl bir iþe yaramazsa; yazdýklarý da , okunmadýklarý müddetçe hiçbir iþe yaramazdý. Onlarýn mutlaka ama mutlaka, okuyuculara ulaþmasý gerekiyordu.

Aklý, bu düþüncelerin birinden diðerine gidip gelirken, kapýnýn çaldýðýný duydu.Düþüncelerinden sýyrýlýp kapýya koþtu. Gelen kýzýydý.Ý ki yýl önce evlenmiþti kýzý. Bir kuþ gibi uçup gitmiþti yuvadan.Tek çocuklarýnýn evden ayrýlmasýyla, karý koca yalnýz kalmýþlardý.Onu evlendirirken; “Biz evlenme, evlât sahibi olma konusunda acele mi ettik acaba?” diye düþünmüþtü. Çünkü, yaþýtlarýnýn birçoðunun çocuklarý henüz küçüktü. Ýçlerinde daha ilköðretim okuluna gidenler bile vardý. Ama o erken evlenmiþ, erken anne olmuþtu. Böylece kýzý da, erken uçmuþtu yuvadan.

Kýzýna kapýyý açarken, iþte bunlarý düþündü. Kýzý içeri girer girmez, koltuða attý kendini.Yanaklarý al al olmuþtu. Korkmuþ ya da heyecanlanmýþ bir hali vardý.

Oya Haným “Ne oldu kýzým, nen var?” diye sormaya hazýrlanýrken, kýzý ondan önce davrandý. Oya Haným sormadan, o söyledi neler olduðunu.
- “Anne! Ben hamileyim.Bebeðimiz olacak.”
Çok kýsa bir sessizlik oldu.Ve atýldý Oya Haným:
-Aaa! Öyle mi ? Çok sevindim. Ne zaman öðrendin bunu?
Aslýnda o anda hiçbir þey hissetmemiþti.Daha doðrusu, bir yýldýrým hýzýyla aklýndan, gönlünden geçenlere ne ad vereceðini bilemiyordu.Dünki çocuðu, þimdi bir anne adayýydý demek.
-“Bugün öðrendim.” Diye yanýtladý kýzý.Henüz bir aylýkmýþ.
Ýçinde bir þeyler kaynamaya baþladý Oya Haným’ýn.Yataðýna sýðmayan, coþkulu bir ýrmaðýn sesini duyuyordu. Hemen kýzýna sarýldý. Sarýldýðý beden, iki can taþýyordu.Onu yanaklarýndan öptü. Kýzýnýn ona bir torun vereceðine, kýzýnýn bebeklik günlerini sanki yeniden yaþayacak olacaðýna inanamýyordu.

Oya Haným, hamile olan kýzýnýn bebekliðini düþündü hemen. Soðuk bir kýþ akþamýnda dünyaya getirmiþti onu. O bebek ne zaman büyümüþ, ne zaman evlenmiþ, ne zaman bir anne olabilecek yaþa gelmiþti. Kýzý, Oya Haným için hâlâ bir çocuktu. Onun gözünde hiç büyümeyen bir çocuk.

Koltukta oturan kýzý gitmiþ, sanki onun yerine körpe bir fidan gelmiþti. Ya da narin bir kýr gelinciði. Ayakta durmaya , rüzgârda topraða tutunmaya çalýþan bir kýr gelinciði. Zayýf, narin dalýnda bir tomurcuk vardý kýr gelinciðinin. O tomurcuðu, o körpe dal acaba nasýl taþýyacaktý .Ýleride açacak çiçeðini, dalýnda taþýyabilecek miydi, onu besleyebilecek miydi?

Sonra birden silkindi. Hayal ettiði o kýr gelinciði gitti ve yerine yine kýzý oturdu. Aðlamakla gülmek arasýnda gidip gelen güzel kýzý. Hatta Oya Haným’ýn gözünde, dünyanýn en güzel kýzý. Kýzýnýn artýk iyice büyümüþ olduðunu o zaman daha iyi anladý.

Bebeðin ne zaman dünyaya geleceðini hesapladýlar kýzýyla. Minik bir yavru katýlacaktý aralarýna. Kýzý evlenip gittikten sonra Oya Haným’ýn düþtüðü boþluðu dolduracak bir yavru.......Farklý görünüþte bebek yüzleri gelip geçiyordu gözlerinden Oya Haným’ýn. Esmer, kumral, sarýþýn, beyaz ve gül yüzlü bebekler.”Acaba, torunum, bu bebeklerin hangisine benzeyecek ?” diye düþünüyordu.

Bir çiçek filizlendi içinde Oya Haným’ýn. Hýzla büyüyen, kokusunu duyduðu, yapraklarýnýn içini okþadýðýný hissettiði bir çiçek. Bir an önce ellerine verilmesini beklediði bir çiçek.

Oya Haným þimdi, körpe dalýnýn, çiçek açýp, meyve vereceði günü bekliyor. Heyecanla, umutla........