Aslýnda insan her zaman yalnýzdýr kimin daha yalnýz olduðunu kimin daha önce yalnýzlýðýný fark ettiði belirler. Peki insana yalnýzlýðýný fark ettiren nedir? Çaresizlik, bilgi, anne, beslenme ihtiyacý vb . Yani aslýnda herkesin yalnýzlýðýnýn farkýna varma nedeni farklýdýr ama sonuç ayný, o güzelim yalnýzlýk.

Yeni doðan bir bebeði düþündüðümüzde ne kadar yardýma muhtaç ve ayný oranda yalnýz bir varlýk gelmiyor mu aklýmýza. Bebekler yalnýzlýklarýnýn farkýna varabilirler mi? Bir çocuðum olsaydý buna daha rahat cevap verebilirdim ama sanýrým yalnýzca þanslý bebekler yalnýzlýklarýný fark ederler ve böylece hayatlarýný sonu olmayan bir arayýþtan kurtarýrlar.

Bence yalnýzlýk en çok anne karnýnda hissedilir belki de çocuklar bunu kabullenemediklerinden yani arayýþýn bir parçasý olarak doðarlar. Öyleyse anne karnýnda ölen bebeklere ne mutu ve onlar aslýnda dünyanýn en büyük kayýplarý. Çünkü onlar insanýn en büyük bireysel sorununu çözmüþler.

Belki de bazýlarýmýz hiç fark etmez yalnýzlýklarýný. Yaþayýp giderler; salakça ve ölürler; þereflice. Ne acý deðil mi bütün bir ömür boyunca yalnýz olduðunu bilmeden yaþamak. Sanýrým bu tür insanlar en çok sýký bir tanrý inancý olanlarýmýz arasýndan çýkýyor. Ama bu kiþiler daha çok tanrýya apriori olarak inanlardan oluþuyor. Buradan yola çýkarak ilk yalnýzlýk farkýndalýðý yaratanýn varlýðýndan þüphe etmekle mi baþlar? Diye bir soru sorulabilir.

Anne ya da ebeveynlerimizin yalnýzlýðýmýzý keþfetmemizde ki rolü nedir? Bebek ilk düþ kýrýklýðýný annesi onu duymadýðýnda yaþamaz mý? Ya da gece bir vakit aðlayarak karanlýk bir odada uyandýðýnda annesinin geç gelmesini nasýl yorumlar? Böyle böyle biriktirir insanoðlu yalnýzlýðý fark etme nedenlerini. Rastlantýsal. Bu rastlantýsallýk belirler yalnýzlýðý fark etme zamanýmýzý.

Dostluklar kurarýz, ihtiyaca binaen-öyle ya insan toplumsal olmalý- Kabullenmekle baþlar aslýnda dostluklar , yalnýzlýk farkýndalýðý ile biter. Ya da her dostluk baþarýsýz bir sortidir yalnýzlýða. Dostluk biter, þartlar deðiþir, yalnýzlýk geri gelmiþtir yeni bir kabullenmeye kadar.

Her yardým istediðimizde-tanrý ,anne,sevgili,dost vb gibi bir sürü gereksizlikten- yalnýzlýðýmýzýn farkýna varmaz mýyýz? Çare bizim dýþýmýzdadýr ve yalnýzlýkla beraber gelir. Çaresizlikle fark eder büyük bir kýsmýmýz yalnýzlýðý.

Geniþ halk yýðýnlarýnýn bilgisizliðini de yalnýzlýða götürür bireyi. Çünkü herkes aslýnda azýnlýktýr kiþiliðinin bir yerinden ve aslýnda herkes aslýnda birer aydýndýr.

Genetik de yalnýzlýða götürmez mi bizi. Var mý ayný genetik koda sahip iki insan.

Þöyle de düþünülebilir; aslýnda herkes her an yalnýzlýðýnýn farkýnda çünkü yaþamlarýný sürdürebiliyorlar. Yani yaþayan herkes doðduðu andan itibaren biliyor yalnýz olduðunu, kabulleniyor, çeliþmiyor kaderiyle ki yaþayabiliyor. Aslýnda bunun herkes apriori farkýnda ama aptal olanlarýmýz bunu deneyle yenmeye veya ispatlamaya çalýþýyor. Ne büyük ve salakça bir uðraþ deðil mi! Yalnýzlýðý yenmek! Ne komik deðil mi. Büyük sanatçýlar da aslýnda bunlar arasýndan çýkýyor galiba.

Bir gece -bu herhangi bir gece olabilir veya toplumun anlamlar yüklediði bir gece olabilir, fark etmez- bir de bakmýþsýnýz paylaþacak bir þey yok; yani neyi kiminle paylaþacaksýnýz ki. Belki de zaman fark ettirecek size yalnýzlýðýnýzý. Ýlk önce nefret edeceksiniz sonra kabullenme ve en gerçek ve sonsuz mutluluk; Yalnýzlýk.