Sesler
...
Ve...

Þimdi geride býrakýlan melodilerin eþliðinde ve umutsuzca o melodilere iliþtirilmiþ anýlarýn görünmez bir perdede esriyen gölgelerle defaten canlanmasýnýn katlanýlýr olamayan hücrelerinde, müebbete kalmýþken bir daha bir baþka ses duyamayacak olmanýn yoksunluðuyla yetinmeye çalýþýyorum.

Her bir an o kadar taze ki, neredeyse asýllarýyla özdeþik halde... Yani aslýnda bu sebeple aný olduklarýný dile getirirken imtina ediyorum, yine de olmuyor iþte bir kez geride kaldýktan sonra biþeyler, öteye ne býrakýrsa býraksýn yetiþmiyor.

Öylesine hayrete düþmüþtüm ki sonsuzluða kadar açýlýyordu sanki gözlerim. Ardýndan öylesine uzak iklimlerin nemlerine bulandým ki ufkum ufuk çizgisine terkip edilmiþti sanki.

Öyle birþeydi ki aradaki; ayný anda ayný þeyi duymanýn, ayný yerde ayný þeye bakmanýn, baþka biri olup bir baþkasýna akmanýn ýlýk kaynaðýndan gürül gürül çaðlamanýn, gözyaþlarýný güldürmenin, aklýný deliliðe erdirip daðlardan devrilmenin, inlemenin, gürlemenin, öfkeyle pöfürdemenin, uçan böceklere özenmenin, topraða yüklenmenin, yýldýzlara öykünmenin, yerküreye saplanmanýn, birbirine baðlanmanýn, karadeliklerden bahsederken bir kan pýhtýsýnda boðulmanýn, bir yýlanýn derisi olup çatlamanýn, minnetini kendi kanýnla akýtmanýn, dile gelmeyen yalanlarýn yamacýnda avlanmanýn, sýrlarýn soðukluðunda dokularýný yakmanýn, yani iki insaný ayný payda bulmanýn imkansýzlýðýný perçinleyecek tüm paydalarý birleþtiren bir seste buluþmanýn, o sesle tanýþmanýn þaþkýnlýðýnda gözlerini huzura yummanýn bizzat kendisi...

Ýlk sesten arta kalanlarda... son ses; hayat!...

Sevil Pýnar
01.11.2004