Ölüm yalnýzlýðýn kutsanmasýndan baþka bir þey deðildir. Hayat dediðimiz eziyet dolu yalnýzlýðý yenme çabasýnýn sonudur ölüm. Final yine yalnýzlýktýr. Kaçýnýlmaz son.
Tabutlar niye tek kiþiliktir?
Bir sonu olduðunu bilerek yaþamak ne zor. Ama en zoru o sonun tam tarihini bilmek galiba. Ya da hayýr ben bilmek isterdim ne zaman öleceðimi. Ne deðiþirdi hayatýmda , bence hiçbir þey.
Yalnýzlýk belki de ölüme alýþtýrma. Ama þöyle bir sorun var ve sanýrým insanlar bunu öbür dünya inanýþýyla aþmaya çalýþýyorlar. Ölümün arkada býraktýklarý sorunu. Aslýnda ölüm hem kendimize hem arkada kalanlara büyük bir ispat yalnýzlýðýmýzýn sonunun olmadýðýna dair.
Nasýl yaþarsak öyle ölürmüþüz. Aslýnda doðru olabilir bu. Çünkü hayatta yalnýz olduðumuzu ancak ölürken anlarýz ve ne acý ki yine yalnýzýzdýr . Yo acý deðil, gerçek.
Cenaze törenlerine herkes gitmiþtir. Oradaki o terk edilmiþlik, o yalnýzlýk hissini nerede bulabilirsiniz. Bu törenlerde herkes, buna ölünün yakýnlarý da dahil bir an önce hayata yani iþlerine dönmek isterler. Çünkü ölümü yani yalnýzlýðýn mutluluða dönüþtüðü tek aný sevmezler, nedense?
Yalnýzlýk ve ölüm birbirinin kaderi gibidirler. Hiç durmadan kurban verirler birbirlerine biz fanilerden.
Kendimizi en zayýf, en mutsuz yani ölü gibi hissettiðimiz an, yalnýz olduðumuzu hissettiðimiz an deðil midir?
Bu yüzdendir ki yalnýzlýktan neden korkulursa ölümden de o yüzden korkulur. Ölüm korkusunu yenmenin en iyi yolu yalnýzlýða alýþmak, yalnýzlýðý sevmek, yalnýzlýðý kabullenmektir.